donderdag 02 januari 2025
003.
Adem
Mijn moeder gaf haar Wordfeud af.
Ze had nog even, maar het leven,
die glasgeblazen geest, mocht het alvast wel hebben.
Toen de nog maar half gelezen thriller, Johan Theorin.
Haar koken ook, haar lopen, ze leverde zichzelf
stilletjes en waardig in – daarna haar eten.
Wat ik al sinds ze stierf heb willen weten:
mam, wat vond je er nou van? Welk cijfer
zou je geven, mam, aan het bestaan? Aan het
er zijn geweest? Ik hoop zo dat voor het meeste
wat ze aan het einde heeft verteld hetzelfde geldt
als wat ze vroeger zei toen ze haar tweede zoon
weer eens wat somber aan de telefoon gehad had
na zijn emigreren. ‘Hij belt als hij ons mist.
Geluk hoef je niet steeds met woorden te bezweren.’
Dat wat waarneembaar breekbaar is, is niet per se
waarmee het is gevuld. Glas is een zucht die je pas ziet
omdat hij door een hitte werd omhuld. Mijn moeder
overhandigde tenslotte ook haar adem. Het was nacht.
Maar ’s morgens lag ze in haar kussens als een meisje
dat een vijf verwachtte. Glimlachend. Want ja, een acht.
2024
Wat betekent thuis zijn? Edward van de Vendel […] schreef er tien zeer persoonlijke gedichten over – waarin liefde die ontstaat, liefde die vertrekt, ouders die afscheid nemen en lichtgevende vriendschappen de muren en het dak uitmaken van een woning, van een bestaan, van een schrijverschap…
Gisteren over de liefde, vandaag over ouders die afscheid nemen…
004.
Fai rumore [*]
Wat blijft er van mijn vaders eenzaamheid,
die uit zijn laatste kamer, uit zijn laatste jaren?
Zijn Zweedse puzzels en zijn lekke pennen.
Zijn radeloosheid dat ze raarder werden elke keer,
maar daarna steeds weer die verlossing, want
achterin, haha, daar hebben ze de oplossing gezet!
De dagenlange televisiebeelden werden water
dat hij niet meer bij kon varen. Al dat chronisch
stromen, verder en rechtuit. In plaats daarvan:
het navertellen van verhalen; hoe ik je moeder
heb ontmoet en dat we in Ramallah waren en toen ik
de Blue Diamonds ooit - een trouw gemaal.
En ook zijn stomverbaasde telefoontjes in de nacht,
als hij niet slapen kon. Hè? Dat zei hij drie keer, vier keer,
dacht dat hij de knop op zijn remote had ingedrukt
en niet op zijn mobiel, nu viel mijn stem hier
zomaar uit zijn hand, ja, ik ga slapen, hoor,
dag lieve zoon en dan opnieuw de telefoon.
Wat blijft er van zijn eenzaamheid? In die
van mij het erop lijken. Mijn Eurovisieliedjes
op repeat, mijn hoofdpijn, mijn verdwijnen,
Fai rumore. Pap, ik wil zo graag dat jouw lawaai
weer drie keer, vier keer in de nacht door deze
kamer klinkt. Jouw eenzaamheid is hier. Ik lig er
wakker in.
[*]
Faii rumore ('Maak lawaai') van Diodato was de Italiaanse inzending voor het Eurovisie Songfestival van 2020. Dat ging niet door vanwege de pandemie maar Fai rumore werd tijdens de eerste lockdown een van de meest gezongen balkonliedjes in het door COVID geteisterde Italië.
