woensdag 05 februari 2025
054.
Vijf over twaalf
En dan wordt het vijf over twaalf
Te laat om de mens nog te redden
Wat rest voor de wereld is enkel
De troost van de apocalyps
De oorlogen komen tot rust
Er steekt een verzoenende wind op
Want wapengekletter is zinloos
De woede verwaait als het gras
De vijand ontpopt zich tot vriend
Wie links was, vindt rechts in het midden
Wie gister nog grenzen wou sluiten
Deelt nu met wie vluchtte zijn huis
De stad legt het bij met het land
Wie ruzie zocht, vindt nu de vrede
En alle geloven versmelten
Tot liefde voor alles wat leeft
Die dag worden wij allemaal
Barmhartige Samaritanen
Te laat om het tij nog te keren
Maar voor de genade op tijd
Dus ziet de dictator het kind
En maakt van de loopgraaf een speeltuin
Om vijf over twaalf wordt de brandhaard
Een kampvuur met ons eromheen
Er speelt iemand op een gitaar
En wij zitten schouder aan schouder
Gekomen van heinde en verre
Zingt iedereen mee met een lied
Ja daar, voor de poort van de dood
Meerstemmig ons noodlot omarmend
Getooid in de gloed van het einde
Begint de beschaving opnieuw
2024
Nóg een lied uit de voorstelling 2025 -1, die Jan Beuving speelde met pianoman Tom Dicke, die ook alle composities schrijft, en (andere) snarenman Izak Boom. Een lied zonder eindrijm en in het geval van een (rijm)woordkunstenaar als Jan Beuving kan dat niet anders dan een bewuste keuze zijn. Wil hij er, voor goede verstaanders, mee uitdrukken dat de wijze waarop wij de aarde te gronde richten niet valt te rijmen met de verworvenheden van onze door de eeuwen heen opgebouwde beschaving? Heeft hij daarbij aan, onder meer, Kleine Anita van Jules de Corte gedacht? Dat is immers ook zo’n lied dat handelt over de gevolgen van de ‘ongerijmdheid’ van onze welvaart.
Donderdag (30 januari) staat in de rubriek Commentaar van Trouw, geschreven door (hoofd)redacteuren, deze zin: De wereld is een nieuwe fase ingegaan. Een tijd waarin eenieder van goede wil moet doen wat het kan om de schade te beperken. Ook dat is een bemoedigende draai geven aan de humanitaire ondergrenzen die elke dag beter in zicht lijken te komen… Getooid in de gloed van het einde | begint de beschaving opnieuw?
