woensdag 11 december 2024
Avondretour
Verschanst in zwijgen wachten we op bericht
uit de buitenwereld dat nog niet onmiddellijk wil komen.
We zitten in een vreemde stilte, al wat ik zeggen wou –
het is te laat. Je was een vaste plek, nu ben je klaar en weg.
Soms staan we ongedurig op, gaan even naar je bed, staren
eerbiedig haast, naar wat er ligt en wat verdwenen is.
Verweesd de kamer om me heen
het pas beklede voetenbankje, het pas gebruikte kopje
de plukjes broers omsloten door hun vrouwen, doods de tv,
de vlekken in het vloerkleed en stervensdocumenten op de tafel.
Ontbonden word je vrijgegeven.
Midden in de stervensnacht haal ik de laatste trein.
2024
Pas bijna dertig jaar later schreef zij er een kleine reeks gedichten over. Enkele vanuit het perspectief van de huisarts, de andere dat van haar moeder of van haarzelf. Die vanuit haar eigen perspectief zijn de vijf gedichten van gisteren en vandaag.
Foto: Ineke Janssen
Daarmee is wel de bundel besproken, maar zonder de foto’s van Ineke Janssen die de gedichten illustreren. Achterin staat over haar vermeld:
Ineke Janssen (1954) maakte fotoreportages over diverse sociale onderwerpen en publiceerde al eerder in Bibliotheek De Mariënburg (daar waren in november de gedichten en foto’s van Van ons vandaan te zien) met foto’s over haar reizen buiten Europa.
Die nacht
Ik heb je niet gebeld, ik dacht ik laat je slapen
maar je was wakker toen ik thuiskwam.
Oma is dood. Zei ik of toch zoiets.
We hebben samen een poosje
op de rand van je bed gezeten.
De zomernacht was fris en stil.
Ik kan niet ophouden
met naar mijn kind te kijken
het is onuitgesproken diep gezien
ligt teder in mijn hoofd
in altijd eendere bedding.
De dag groeit aan, wat mens is vervaagt.
Ik zie een kind, het is veerkrachtig
haren in de wind, gekoesterd en omringd.
Haar moeder is vannacht gestorven.
