dinsdag 26 november 2024
Zie maar wat wij gaande weg verzamelen;
albums vol ogenblikken, foto's, gedroogde
en al weer verschoten bladeren
omdat het eens leek of de Noordse zon beloofde
de gloed van het moment er op te laten.
Met de trek naar vroeger
en het tij naar later
waren wij, waren wij?
te bang voor verandering
om naar wolken te kijken.
Leg dan de schelpen op de kast
en stof ze af
tot ze aan geen strand meer doen denken.
Een liefde die vervliegt?
Brieven in de la
poppen zich langzaam
tot geheimschrift om.
Maar wij bestaan
in plaats van niet.
Mijn kleine zoon kijkt naar zijn handen
en ziet niet dat hij verandert.
2024
2024 zet ik eronder, want met bovenstaand gedicht opent Kneedwezens, de nieuwe bundel van Judith Herzberg, die begin november haar negentigste verjaardag vierde. Maar Acht stamt eigenlijk al uit 1963 en is, binnen het geheel van vijfendertig verzen, een van de vijf al veel oudere.
Acht stond ruim zestig jaar geleden in Tirade en is nooit in een bundel verschenen. Acht was toen nog titelloos, maar die kleine zoon – Hans van leeuwen (1957) – was in 1963 acht jaar jong, dus vandaar die aanduiding ‘achteraf’.
Twee gedichten zijn ouder en net zo oud: Langs Kreta, in 1961 in Tirade opgenomen, en Soldaat, dat in 1963 te lezen was in Holland Weekblad.
Eerst is er altijd het geweer dat
gepoetst moet en vertroeteld worden,
de simpele rimpelloze troost het,
hij hangt zijn hemd er over bij zijn bed.
Het geweer maakt tot soldaat.
Dan komt de keer dat, na het ontbijt
hij hangend boven, liggend op zijn buik
drie smalle jongens en wat blaadjes raakt.
Omdat hij zelf gewond had kunnen worden
krijgt hij later, verdwaasder, de ridderorde.
Wordt vervolgd.
