donderdag 26 september 2024
Zijn Muze liet hem in de steek vanwege de volgends haar ‘belabberde secundaire arbeidsvoorwaarden’. [x]
Vervolg van gisteren.
Foto: Krijn van Noordwijk
Pieter Bouwman is een van de eerste leden van Comedytrain (naast onder anderen Theo Maassen, Eric van Sauers en Hans Teeuwen) en een van de makers van Mannen van de Radio (met absurdistische sketches met Hans Teeuwen voor de VPRO-radio, 1994-2004), van Poelmo, slaaf van het zuiden (tv-serie uit 2000 en 2001 met Hans Teeuwen en striptekenaar Gummbah) en van Radio Bergeijk (met George van Houts van 2001-2007 en hernomen in seizoen 2019-2020).
Carls motto was altijd: ‘Eerst de handdoek in de ring en het bijltje erbij neer en dan zien we wel weer verder!’
Hij is de regisseur van Adèle Bloemendaal, Hans Dorrestijn, Wim Helsen, Van Houts & De Ket, André Manuel, Jeroen van Merwijk, Erik van Muiswinkel & Diederik van Vleuten, Patrick Nederkoorn, Jochen Otten, Jan Rot, Hans Teeuwen, Mischa Wertheim en veel andere cabaretiers, maar ook acteurs en hij is de coach van theatermakers die afstuderen (zoals aan de Koningstheateracademie) of aan festivals deelnemen (zoals het Amsterdams Kleinkunstfestival).
Vijftig Tinten Grijs is niets meer dan een met honderd delen water aangelengde versie van het alle taboes verpulverende Wolkewietje is Ondeugend Geweest uit de Pinkeltje-reeks van Dick Laan.
In het voorjaar van 2007 gaat het goed mis. Er ontstaat brand in zijn appartement, hij moet met ademhalingsproblemen naar het ziekenhuis en bij de noodzakelijke woninginspectie stuit men op kinderpornografisch materiaal. Bouwman geeft toe dat hij veel naaktfoto’s van jonge meisjes heeft gedownload en dat zijn verzamelwoede door zijn alcohol- en drugsverslaving buitenproportionele vormen heeft aangenomen. Hij laat zich opnemen.
‘Mijn dromen najagen? Eén nachtje in mijn hoofd en je denkt daar anders over, meneertje!’
In 2009 blijkt dat er helemaal geen zaak tegen hem is; hij is geen pedofiel. Maar het kwaad is dan al lang geschied. Theatermakers met wie hij werkt, hebben hem laten vallen als een baksteen. Op straat krijgt hij niet alleen verwensingen, maar ook klappen. Hij valt terug in zijn verslaving, krabbelt weer op, valt weer terug, krabbelt weer op…
‘Plat op de grond!’ antwoordde Antoine op de vraag hoe hoog hij de lat voor zichzelf legde.
Maar niet iedereen keert hem de rug toe. Op de Koningstheateracademie gaat hij lesgeven en studenten regisseren die afstuderen of inmiddels zijn afgestudeerd. En met groot succes. Toch voelen zij zich soms genoodzaakt de opleiding in vertrouwen te nemen. Niet om de klikken, maar omdat ze hopen dat de academie kan helpen, want ze willen hem niet kwijt als coach. ‘Jullie denken dat Pieter niet meer drinkt, maar gisteravond zaten we op een terras en bestelde hij toch…’ Hij valt terug, hij krabbelt op… Maar al valt hij soms terug, de academie valt hem niet af…
1. Moeite doen, 2. Resultaat, 3. Voldoening: de drietrapsraket die bij Fons al jaren weigerde op het lanceerplatform.
Het ging de laatste jaren goed met Pieter. Hij regisseerde zelfs programma’s met zijn broer Martijn, het bekendst als regisseur van Theo Maassen. De broers hadden, mede door Pieters drank- en drugsmisbruik, lange tijd een moeizame verhouding. Zijn tweede bundel met oneliners, getiteld Gezellig bijkletsen!, draagt Pieter dan ook op aan Martijn.
Het ging goed. En toen bleek hij opeens ongeneeslijk ziek. En nu is hij dood. Verdomme.
Ieder nadeel is voornamelijk een enorm nadeel.
[x]
De oneliners in groen komen uit de bundel Het ergste moet nog komen.
Wordt vervolgd.
