woensdag 25 september 2024
‘Ontbijt op bed? Een bord kokende pap in je smoel kan je krijgen!'
begon hij haar verjaardag nogal ongezellig. [x]
Genadig noemt George van Houts het: dat Pieter Bouwman, die drie maanden geleden zijn doodvonnis kreeg als gevolg van uitgezaaide longkanker, woensdag (18 september) een natuurlijke dood stierf. Aanvankelijk dacht ik dat Pieter, anders dan George stelde, de gifbeker het liefst helemaal had leeggedronken, net zoals een andere gezamenlijke vriend, Jeroen van Merwijk, dat deed, want dan kun je je ziekte tenminste nog naar je kunstenaarshand zetten. Maar inmiddels weet ik beter.
Met opgeheven hoofd sterven, dat is hem niet gegund; Pieter was pas 66 jaar. Pieter: Dat komt niet voor iedereen helemaal onverwacht; ik heb mijn lichaam nooit als 'een tempel' behandeld.
Steeds meer diersoorten verlieten diep teleurgesteld de voedselketen.
Ik hoef Pieters carrière hier niet uitgebreid te belichten, want dat hebben de kranten de afgelopen dagen uitgebreid gedaan. Van zijn samenwerking met theaterdebutant Hans Teeuwen, nu dertig jaar geleden en de periode waarvan ik hem al ken, tot aan zijn docentschap aan de Koningstheateracademie. Ik koester mijn herinneringen aan het gedreven, maar ook plezierige, prikkelende en soms aan idiotie grenzende vakmanschap waarmee hij jonge theatermakers begeleidde.
Misschien was de titel Taaie Klei voor zijn vuistdikke debuutroman
niet zo’n gelukkige keuze geweest.
De afgelopen jaren verschenen er twee bundels met oneliners. Van het achterplat van de eerste, getiteld Het ergste moet nog komen (2021), natuurlijk opgedragen aan Jeroen (van Merwijk):
Pieter Bouwman, bij het grote publiek beter bekend als ankerman Toon Spoorenberg van Radio Bergeijk en als een van de Mannen van de Radio, geeft in honderd oneliners zijn vaak hilarische en soms meedogenloze visie op het menselijk gezwoeg. Deze uiterst geconcentreerde ‘cartoons zonder tekening’ bieden de lezer momenten van inzicht, verbijstering en verlichting.
Achter elke slappe loser staat een zuur zeikwijf om de boel nog erger te maken.
Theo Maassen schreef het voorwoord:
Ik ken iemand die expres nooit aan de muziek van Miles Davis is begonnen, omdat hij voorvoelde dat hij daarna alle andere muziek inferieur zou vinden en hij er dus niet meer van zou kunnen genieten. Dat wilde hij zichzelf niet aandoen. Daar moest ik denken toen mij gevraagd werd een voorwoord te schrijven voor het boekje met de zinnetjes van Pieter Bouwman. Moet ik de mensen niet vooral waarschuwen en ze opdragen dit boekje snel weer weg te leggen? Natuurlijk is Het ergste moet nog komen een aaneenschakeling van briljante, absurde spitsvondigheden. En ja, je ervaart een ongekend genot bij elk zinnetje dat je leest. En dan? Natuurlijk, je kan het nog een keer lezen en nog een keer en elke keer raak je er nog meer van doordrongen hoe geniaal het feitelijk is, maar er komt een moment dat je weer de echte wereld in moet…’
‘Trek? Trek?’ schreeuwde de Afrikaanse moeder tegen haar broodmagere zoontje.
‘Kinderen in Nederland hebben trek! Jij hebt gewoon honger!’
[x]
De oneliners in groen staan in Het ergste moet nog komen.]
Wordt vervolgd.
