zaterdag 07 september 2024
[Luister hier]
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moet je weten.
't Is maar een lichaam dat ik achterliet.
Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.
En als ik doodga, treur maar niet.
Ik ben niet echt weg moet je weten.
Het is de heimwee die ik achterliet.
Dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moet je weten.
't Is het verlangen dat ik achterliet.
Dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.
1991
Of ik eraan had gedacht: dat het 4 september precies twintig jaar geleden is dat dichter-zanger Bram Vermeulen op slechts 57-jarige leeftijd overleed, is me woensdag een paar keer gevraagd. Er is de voorbije jaren natuurlijk niet één jaar geweest dat ik me zijn sterfdag niet herinnerde…
In deze rubriek stond ik de voorbije negen jaar ‘pas’ vijf keer stil bij zijn werk. Zie hier: Ik wil naar huis, Leeg, Rode wijn, De steen en Uitgewist. Vandaag en de komende afleveringen staat Bram opnieuw centraal. Te beginnen met Testament, samen met De steen zijn bekendste lied, want zeer geschikt voor het draaien tijdens een afscheidsdienst.
Testament is afkomstig van de cd Vriend en Vijand (1991)
Ik heb nooit begrepen waarom Bram er in zijn transcriptie voor koos er een gedicht van te maken:
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood,
moet je weten.
't Is maar een lichaam
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij me bent vergeten.
En waarom dan ook niet de openingszin in twee stukken geknipt, zoals hij aanvankelijk wél deed (zoals in de bundel Drie stenen op elkaar, uit 1992)?
En als ik doodga,
huil maar niet…
Ik heb gekozen voor de tekstweergave zoals ik die hoor als ik luister naar het mooie lied dat het was, is en blijft.
Wordt vervolgd.
