woensdag 21 augustus 2024
’t roodborstje vliegt vanuit onze tuin de keuken in
en neemt plaats op de ijskast
kijkt naar ons blijft rustig zitten
volgens m’n vrouw is het haar pas overleden moeder
dik was mijn schoonmoeder Martijntje niet maar volslank net als
’t vogeltje
herinner me de woorden van Ovidius een dode Romeinse gast
‘we vergaan tot stof en worden weer iets anders’
je wenst ’t iedereen toe waarom niet
via mijn Krups Nespresso Essenza Mini neem ik een
Nespresso Volluto
dan vliegt Martijntje weg
2023
Ik veronderstelde dat De Scharrelaar, het vogeltijdschrift voor lezers, na nummer 8 van najaar 2022 ophield te bestaan, maar, aldus het voorwoord: Een nieuwe herfst, een nieuw geluid. Of beter: een nieuwe jas. Want De Scharrelaar gaat vanaf nu getooid in een fris, eigentijds verenkleed en verruilde het ouderlijk nest van uitgever Atlas Contact om neer te strijken bij Uitgeverij Noordboek.
Nummer 9 verscheen zelfs al in november 2023, maar dat had ik dus gemist.
De Scharrelaar nummer 9, zoals aanvankelijk aangekondigd: in de stijl van de acht eerdere edities. Maar het blad kwam er toch heel anders uit te zien. Zie hier.
De verhalen komen deze keer van Stefan Brijs, Remco Daalder, Marja Vuijsje en anderen, onder wie drie van de vier redactieleden van De Scharrelaar: Jean-Pierre Geelen, Saskia van Loenen en Alexander Reeuwijk. De poëzie blijft beperkt tot een bijdrage van vier gedichten van Fred Papenhove (1956). Daarvan kies ik er vandaag twee.
Requisitoir van een aalscholver
Voor Toon Tellegen
al wat ik wil
is leven
net als jullie
de vlagzalm & kabeljauw zouden
‘m voor me knijpen
omdat ‘k zogenaamd hun jonge aanwas
opvreet
onderzoek me braakballen en je weet beter
‘k eet vooral kleine vis
op grond hiervan vraag ik vrijspraak bejaag me
verdorie niet
heb net een frisse duik genomen maar er zit
weinig vet op me veren
‘k ga chillen door me vleugels te spreiden en te
laten föhnen door de wind
