donderdag 01 augustus 2024
De maaralsiknouen [1]
Vannacht kropen aan één stuk door
maaralsiknouen door mijn oor
en deden me weer veel verdriet
met hun maaralsiknouenlied:
Maaralsiknou die som niet kan?
Maaralsiknou achter kom, wat dan?
Maaralsiknou een beurt voor ‘t bord krijg?
Maaralsiknou een slecht rapport krijg?
Maaralsiknou heel ver zal verdwalen?
Maaralsiknou niet meer kan ademhalen?
Maaralsiknou heel gauw dood zal gaan?
Maaralsiknou uitglij door een banaan?
Maaralsiknou in de steek word gelaten?
Maaralsiknou niemand heb om mee te praten?
Maaralsiknou met een stok word geslagen?
Maaralsiknou geen ijs kan verdragen?
Maaralsiknou nooit meer zal mogen snoepen?
Maaralsiknou in mijn broek zal poepen?
Maaralsiknou plotseling groen zal wezen?
Maaralsiknou verleer om te lezen?
Maaralsiknou een been breek bij ’t stoeien?
Maaralsiknou helemaal niet meer zal groeien?
Maaralsiknou zo maar verlamd zal zijn?
Maaralsiknou ziek word, met vreselijke pijn?
Alles leek net zo prettig te gaan
en daar kwamen die maaralsiknouen weer aan.
[1]
Vertaling Willem Wilmink.
1983
Vervolg van gisteren.
Vanaf 1982 kwam ik dicht in de buurt van Wilmink. Hij woonde toen in Zeist, ik verhuisde dat jaar Wij kregen contact, ik werd zelfs een van zijn uitgevers nadat ik hem in maart 1983 sprak in het restaurant-hotel en theater Figi, aan de voet van de slotlaan te Zeist. Binnen Figi ademde alles naar een opwindend en voornaam verleden. Dat kwam vooral door de getoonde foto’s, affiches en handschriften van beroemde bezoekers. Verrast zagen Willem en ik de aankondiging uit 1936 van Die Pfeffermühle, het anti-fascistische cabaret, met de handtekening van Erika Mann. Acteur Henk van Ulsen speelde er in 1973 Dagboek van een gek van Gogol, en opnieuw knikten wij instemmend. We spraken over ons leven; over mijn onderzoek voor de biografie van Achterberg, die door Willem naast Hendrik de Vries en Leo Vroman bewonderd werd en over de censuur die Willem bij de NCRV-televisie, mij vroegere werkgever, had ondervonden.
Bijna goed [2]
'Bijna goed... niet helemaal',
zei Maria van der Vliert
toen ze zeven was geworden
en haar kamer was versierd.
'Deze hoek is nog wat kaal,
bijna goed... niet helemaal.'
'Bijna goed... niet helemaal',
zei Maria van der Vliert
toen ze met een knappe kerel
haar verloving had gevierd.
'Slank genoeg, maar iets te schraal,
bijna goed... niet helemaal.'
'Bijna goed... niet helemaal.'
De oude juffrouw Van der Vliert
corrigeerde een stapel schriften
van de klas die zij bestiert.
'Deze h heeft weer geen haal,
bijna goed... niet helemaal.'
En daar sterft op hoge leeftijd
onze juffrouw Van der Vliert.
Zal 't hiernamaals haar iets bieden
waar ze toch weer over miert?
Op haar splinternieuwe vleugels
stijgt ze naar de hemelzaal,
maar daar klinkt een Stem van boven:
'Bijna goed!!! Niet helemaal!!!'
[2]
Shel Silverstein in vertaling Willem Wilmink.
1983
Ik stelde hem voor mee te werken aan de vertaling van verzen van de inventieve, satirische Amerikaanse dichter-zanger Shel Silverstein, uit de door Silverstein op Topor- en Yrrah-achtige wijze geïllustreerde bundels A Light in the Attic en Where the Sidewalk ends. Te veel voor één dichter-vertaler, opperde Wilmink. Wij zochten en betrokken er Hans Dorrestijn en Thera Coppens bij. Een poëtisch vertaaltrio, dat de felicitatie kreeg van Silverstein, die per se de proeven had willen keuren. Hij wijzigde slechts de titel Licht in je bovenkamer in: Licht op zolder.
Jeuk op dat plekje [3]
Het leven is lang niet altijd leuk:
nieuwsberichten en bange dromen
en dan ook nog een keertje jeuk
op een plekje waar je niet bij kunt komen.
Je draait en zwaait en wringt en wiebelt,
je ellenbogen kraken ervan,
maar nog altijd jeukt en kriebelt
dat plekje waar je niet bijkomen kan.
Je draait je in kreuken en bochten en vouwen,
het lijkt wel of er van binnen iets knapt.
Vandaar dat zoveel mensen trouwen:
dan is er tenminste iemand die krabt.
[3]
Shel Silverstein in vertaling Willem Wilmink.
Wordt vervolgd.
