zaterdag 27 juli 2024
In oude, troosteloze duinen staat hij,
straks geen draaiend lichtoog
dat de nacht galvaniseert van schrik
en schijnt tot aan de grenzen van de hel,
maar een gebroken lamp; kapot juweel
waarin het stuifzand draait
– die eerst het meeste licht bezat
is dan zo duister dat het zwart
bij hem naar binnen straalt
om op zijn bodem te verdiepen.
Een door wind gezouten flank verjaart,
maar niet tot duurzaamheid. Verf gaat eraf,
een langzaam eb van vrolijk rood,
het laatste, tot verlies
verenkelvoudigde getij.
Storm duwt zand op; heuvels
zullen op zijn magerte inrijden,
eens geschapen tegen het verraad van wie
nu zelf als brakke boot
op woedend land is wrakgelopen.
1993
Piet Mondriaan: Vuurtoren bij Westkapelle (1909-1910)
Olieverf op doek, 45 x 35,5 cm
Zojuist verschenen: Aan het water. 100 watergedichten en 100 watergezichten. Een boek met gedichten en prenten dat tegelijk verschijnt met een tentoonstelling in Museum MORE in Gorssel.
Het is al het derde deel in deze prachtige serie met eerder Weer en wind. 100 gedichten en 100 gezichten (2019) en Op ’t duin. 100 duingedichten en 100 duingezichten (2015). Ook die uitgaven vielen samen met een expositie, respectievelijk in Singer Laren en in het Haags Historisch Museum. Alle drie de uitgaven zijn samengesteld door kunsthistoricus Boudewijn Bakker, psycholoog Helmi Goudswaard en auteur Nicolaas Matsier.
Ik kies deze dagen in chronologische volgorde steeds een gedicht en bijbehorend beeld. Vandaag dus uit Op ’t duin.
Wordt vervolgd.
