vrijdag 07 juni 2024
Wat men gemakshalve
het leven noemt, is niet
al te vriendelijk met me omgesprongen.
Het maakte me tot wie ik werd,
iemand die wordt opgemerkt,
en daarna over het hoofd gezien,
omarmd en dan weer losgelaten.
Maar onvriendelijk was het ook niet.
Het liet me wolken zien en
sterrenhemels, bomen en water,
vlammende ramen in de avondzon,
de maan maagdelijk blozend
achter het traliewerk van een gashouder.
Het liet me treinen horen in de avond,
zingende merels en het drukke
tsjilpen van de kleine ontroerende
parmantige mussen.
1998
Slechts zes bundels publiceert Hanny Michaelis: Klein voorspel (1949), Water uit de rots (1957), Tegen de wind in (1962), Onvoorzien (1966), De rots van Gibraltar (1969) en Wegdraven naar een nieuw Utopia (1971). Daarna verschijnt er geen nieuw werk meer van haar. Ze is kritisch en van mening dat alles door haar wel gezegd is.
Klein voorspel (1949) en Water uit de rots (1957)
Dat betekent niet dat zij na 1971 niet meer schrijft, maar het blijft bij een handvol gedichten en dat is sowieso niet voldoende voor een nieuwe bundel. Wel verschijnen er nog enkele in Tirade: vier in 1972 en opnieuw vier in 2000. In de Verzamelde gedichten (1996 en, uitgebreid, 2011) zijn die opgenomen als verspreide en nagelaten gedichten.
Tegen de wind in (1962) en Onvoorzien (1966)
Onder die Nagelaten gedichten die van vandaag. Nop Maas vindt ze in haar nalatenschap. Het bovenstaande is een van haar laatste schrijfsels, gedateerd 1998, wanneer Michaelis inmiddels 76 jaar oud is.
Een vernielzuchtige wind
valt de bomen aan. Rondtollende bladeren
klampen zich vast aan hun tak. Tevergeefs.
Wolken worden bijeengeveegd
en onder de horizon geschoven.
Nog even en de sterren
springen in hun grillig
onveranderlijk gelid.
Ik zal ze zien, me verliezend
in wat achter me ligt
om niet vooruit te kijken
tot waar het pad zich versmalt
en afbreekt.
De rots van Gibraltar (1969) en
Wegdraven naar een nieuw Utopia (1971)
Deze twee schrijft zij omstreeks 1995.
De nacht na het bericht
dat iemand van wie ik meer hield
dan van mezelf, was verongelukt,
kwam hij terug toen ik
sliep. Hij zat in een rolstoel
een deken om zich heen
die alleen zijn hoofd vrijliet.
Drie passen stond ik van hem af.
Als ik dichter bij wilde komen
hield iets onzichtbaars me tegen.
Hij glimlachte me toe
alsof hij me wilde troosten.
Een droom die de werkelijkheid
tientallen jaren heeft overleefd.
Verzamelde gedichten (1996) en
Verzamelde gedichten (2011)
