maandag 20 mei 2024
Dit is mijn tweede huwelijk.
Het eerste ging niet door.
Het was gewoon afschuwelijk,
toch komt het weleens voor.
Ik zag er echt geweldig uit
toen Desirée mij droeg.
Ze was een wonderschone bruid.
Maar toen de babs [*] het vroeg
zei Nico nee. Dat gaf geen pas!
De band werd afbesteld
en wie nog niet gekomen was
werd haastig afgebeld.
Ik lag zo ongeveer een week
verkreukeld op haar bed,
terwijl ik, zoals later bleek,
op Marktplaats was gezet.
Zo kwam ik bij Sofie terecht.
Die is een beetje dik.
Ik moest wat worden uitgelegd
en kreeg een extra strik
waar dat champagnevlekje zat.
Dat zie je nu niet meer.
Zo fijn. Sofie is echt een schat.
Dit is haar eerste keer.
Elisabeth is in het rood.
Heel wulps en niet te zoet.
De rug tot aan haar billen bloot.
Gewaagd, het staat haar goed.
De fotograaf wil dat ik mij
een beetje anders plooi.
Ik vind het best. Ook van opzij
ben ik ontzettend mooi.
2023
Het andere nieuwe boek van Bette Westera is Zo voelt dat, een nieuwe samenwerking van een van de beste jeugdboekenauteurs met een van de beste jeugdboekenillustratoren, namelijk Sylvia Weve. Ik citeer (en nu eens niet van het achterplat, maar uit het uitgebreidere persbericht, dat alle eer geeft aan de beide makers):
In Zo voelt dat duiken de veelbekroonde Bette Westera en Sylvia Weve in de emoties en gevoelens van de dingen in ons leven. Achter alledaagse dingen gaat een wereld van emoties schuil. Een donderbui kan heel opvliegend zijn, een losgelaten knoop bedroefd en een lantaarnpaal onbewogen. In treffende gedichten ontsluit Bette Westera het gevoel van doodgewone dingen. De expressieve illustraties van Sylvia Weve zetten die veelheid van gevoelens kracht bij.
Zo voelt dat is een gedichtenbundel zoals we van het gouden duo achter onder meer Doodgewoon en Uit elkaar gewend zijn: met verve, humor en - vooral - veel gevoel laten Westera en Weve de lezer op een andere manier naar de wereld om zich heen kijken.
Uit elkaar won een Gouden Griffel, een Zilveren Penseel en de Woutertje Pieterse Prijs. Eerder maakten Westera en Weve samen onder andere het boek Doodgewoon, dat werd bekroond met een Gouden Griffel, een Vlag & Wimpel van de Penseeljury, de Gouden Poëziemedaille én de Woutertje Pieterse Prijs. In 2019 kreeg Sylvia Weve voor haar indrukwekkende en veelzijdige oeuvre de prestigieuze Max Velthuijs-prijs.
Een boek met veertig, alfabetisch gerangschikte gedichten over en gezien vanuit doodgewone dingen dus: van de al genoemde donderbui, knoop en lantaarnpaal tot een ballon (zie hieronder) en bruidsjurk en nog heel veel meer..
Ballon
We wachten met z’n dertigen tot iemand ons komt kopen.
Dan gaan we naar een feestje en dan blazen ze ons op.
We zijn nog in de winkel, maar die winkel gaat straks open.
Dan zien ze me, vandaar dat ik me nu alvast verstop.
Drie rode, negen blauwe, vier oranje, zeven witte,
zes groene en ikzelf. Ik knal eruit, want ik ben geel.
Ik blijf het liefst mijn leven lang in mijn verpakking zitten.
Als ik me klein kan houden in mijn zakje blijf ik heel.
Zo niet, dan neemt een veel te grote mond mij straks te grazen.
Ik voel de hete adem in mijn nek en weet: ik hang.
Dan word ik tot ondragelijke spanning opgeblazen
en vastgebonden aan de plafonnière [*] in de gang.
Een veel te blije vader komt ons kopen, met z’n allen.
Ik hoop dat hij allergisch is voor geel, of mij niet ziet.
Zo’n kerel heeft niet door dat hij mijn leven gaat verknallen.
Ik duik diep in mijn zakje, maar natuurlijk helpt het niet.
Hij maakt het zakje open en blaast míj als eerste op.
‘Niet groter!’ roep ik tevergeefs. ‘Niet verder blazen, stop!’
[*]
Te moeilijke woorden voor kinderen: BABS (Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand) en plafonnière (plafondlamp)? Annie M.G. Schmidt en Willem Wilmink vonden al van niet, want het gebruik van zulke woorden maakt hen wijs: ze zoeken ze op en gaan ze onthouden.
