Week 9 - 103-104. Hugo Claus [4/4]: Een vrouw [7-8]

Een vrouw
7

Naakt bekken, heldere caesuur,
Ik ben alleen en hol.

Tepels en het landhuis van je lenden.
Ik ben uitgehold,
Ik dans alleen.

Kwetsuur en wier.
Elk glazuur schilfert aan
Je ledematen af – je spaanse huid in vlokken
Barst.

Ik ben hol en hard
Tot in de mijnschacht en het sabel
Van je heimelijk haar.

1955


Vervolg van gisteren.

Vervolg Paul Claes in het nawoord, uit 1986, van De Oostakkerse gedichten:
…Slechts nu en dan krijgt de geliefde individueler trekken. Bij voorbeeld als het blonde haar genoemde wordt van de ‘schelp van Oostende’, Claus’ geliefde Elly Overzier. In de slotgedichten breekt het besef door dat het rijk van de nacht, van de ongeremde seksualiteit, voorbij is. Toch is het slotlied een indrukwekkende belijdenis van overgave aan de vrouw…

Een vrouw
8

Zij is de vogellijm, de seismograaf die triviaal
In mijn brein van mist scheurt en krast.

Haar palestijnse mijlwijzers tekenen de grond
Waar mijn voet treedt – zij is een mierenbeer,

Een verklikker waarvan het parool langstapelige
Schade in mij grift.

In woestijnzand een schelp van Oostende.
Een nieuwe maan (stand met de lichte zijde)

Najade, najaarshooi,
En Thermidor komt na, steeds nader op tenen,
Bevlekt voorbarig onze minnende vingers.

Palm en sacrament,
Vouwbeen in mijn papieren verwachting,
Siciliaanse pest en vesper die
Bloed en slijm kweekt als een sierkool in mijn cellen.

Silex, donker in mijn kiezelaarde.

Wordt vervolgd.