zaterdag 02 maart 2024
Een vrouw
1
Met schaterend haar,
Met meeuwenogen, met een buidel op de buik,
Een moeder of een goede verrader,
Wie kent deze laaiende vrouw?
Haar nagels naderen mijn hout,
Haar klauwzeer wekt mijn jachtige huid,
Als een jachthoorn hangt zij in mijn haar te tuiten.
Zij nadert in vouwen en in schicht,
In hitte, in hars, in klatering,
Terwijl in staat van begeerte,
Gestrekt als een geweer en onherroepelijk
In staat van aanval en van moord ik
Omvat, doorploeg en vel,
Gebogen, geknield, het geurend dier
Tussen de lederzachte knieën.
Zij splijt mijn kegel
In de bekende warmte.
1955
Elly [1] heeft Hugo die laatste zondag nog proberen te bellen […], maar ze geraakte niet voorbij Veerle [2]. Ze schreef dan maar een brief, die ze niet verstuurde, want het is Thomas [3] die hem bewaart. De brief is gedateerd op 17 maart 2008. ‘Hugo, Volgens je echtgenote ben ik wel de laatste persoon die jij wil spreken, jammer! Ik hoorde van Thomas en Anwar [4] over jouw beslissing je leven te laten beëindigen. […]
Ik wil je bedanken voor de prachtige gedichten die jij voor mij schreef (Oosterakkerse gedichten en Ring om Ellie [5]). De gelukkigste jaren van mijn leven waren samen met jou! Jammer dat ik geen afscheid van je kan (mag) nemen! […] Veel liefs, Elly. Ik denk aan je.
Aldus Mark Schaevers in zijn zojuist verschenen biografie van Hugo Claus (1929-2007), getiteld De levens van Claus.
[1]
Elly Overzier (1961-2010) is van 1949 tot 1970 Claus’ grote liefde; ze trouwen in 1955. Ook na 1970 blijven zij samenwerken en pas in 1987 scheiden zij officieel.
[2]
Veerle de Wit (1952), met wie Claus sinds 1986 en tot zijn dood samen is; in 1993 trouwen ze.
[3]
Thomas (1963) is de enige zoon van Ellie Overzier en Hugo Claus; met Sylvia Kristel krijgt Hugo Claus zoon Arthur (1975).
[4]
Claus’ eerste en enige kleinkind, Anwar Claus (1990), is de zoon van Thomas.
[5]
Claus’ schrijft voor haar onder meer de gedichtencycli Drie Blauwe Gedichten voor Ellie(tijdschrift Tijd en Mens, 1949), Herbarium(onuitgegeven bundel, 1949), Ring voor Ellie(Nieuw Vlaams Tijdschrift, 1950) en Een vrouw (afdeling van De Oostakkerse gedichten, 1955).
De veertien gedichten van vandaag en de komende dagen vormen die laatste afdeling.
Een vrouw
2
In het eiland der gezwollen liefde,
In wolfsogen wakend,
In alle kwalen, in de blinde kuisheid, de heilige woede,
Het kwade hart en het goede,
Treedt een verterend kind (in gratie soms of teder)
En wordt vrouw,
Een open, buigzaam, wit bewind van honger,
En wekt in gras, op de harige heide,
In de huid een stam die
Klimt en lager nadien als vroeger splijt,
En staat ineens schraal en schuw
Tegen de hoestende lucht.
(Neen, geen madrigaal en geen genade.
Maar een bewind van honger, van wulps haar,
Van geslachte hazen en de blauwe melk van hun verloren zaad.)
Wordt vervolgd.
