maandag 29 januari 2024
U mag weer stemmen in uw dorp of stad,
een kans om medeburgers voor te dragen.
Of kan ik u dat beter maar niet vragen
en vindt u de bestuurders één pot nat
bij wie het in de bol moet zijn geslagen?
Hebt u het met dat clubje wel gehad,
bent u hun loze kreten meer dan zat?
Meld u dan aan om zelf een kans te wagen!
Of weigert u uw steentje bij te dragen?
U wentelt zich in donker welbehagen
om heerlijk onbegrepen, onderschat
te blijven zitten op uw luie gat
en almaar zeiken, kankeren en klagen.
Met uw gezeik verandert er geen spat.
2023
Vervolg van gisteren.
Bijna 120 sonnettettes… 75 ollekebollekes… 70 liedjes… 50 sonnettines… 42 aforismen, 14 diergedichten…
We eindigen in stijl, want de nog onbesproken afdeling is die met de (14) sonnetten. Wie een goed sonnet kan schrijven, telt mee als dichter. Zuidervelds toon is daarin overigens overwegend kritisch; hij schreef ze dan ook als poëtische column op het nieuws voor de radio en de krant.
Zandkastelen
Wij speelden met wat jongens op het strand
om samen een mooi zandkasteel te bouwen,
dus overlegden wij in goed vertrouwen,
want jongens werken graag in groepsverband.
Ik-wil-wel stak de handen uit de mouwen,
maar Kan-niet sloeg zijn hakken in het zand
en Durf-niet stond verlegen langs de kant
en Mag-niet riep: ‘Dit zal je nog berouwen!’
Ik-eerst gedroeg zich nogal dominant,
de kwestie liep behoorlijk uit de klauwen.
Maar met de jaren kwam ook het verstand:
nu gaan we samen kabinetje bouwen.
Zo’n klusje kun je ons wel toevertrouwen,
wij hebben veel ervaring met los zand.
Tenslotte: de kritiek verstomt en de dichter zelf treedt naar voren.
Momentopname
Mijn lief, de ruimte houdt haar adem in,
verroer je niet. Nooit was ik samen lichter
dan hier met jou. Dus tel tot nul, kom dichter
bij wat geen einde heeft en geen begin,
vergetend wat we in gedachten bouwden:
een huis tegen het krimpen van de tijd
met vastigheid en tegels geplaveid,
en regels die ons staande konden houden.
Kijk mij nog even aan, blijf hier bij mij.
Bewaar dit ogenblik, het gaat voorbij
en niemand keert van later terug naar toen.
Zo is het goed. Wat kan ik nog verlangen?
Een plek waar ik mijn schoenen uit kan doen,
een spijker om mijn jas aan op te hangen.
