woensdag 24 januari 2024
Volgt u de roddelpers?
Bladen vol achterklap:
A is gescheiden en
B mist haar hond
Standaardlectuur in de
ziekenhuiswachtruimtes
Kent u ze niet? Bent u
aardig gezond.
2023
Vervolg van gisteren.
Negen categorieën – al vergeet de inhoudsopgave van Elke dag vers de laatste: de diergedichten. Gisteren de grootste rubriek: de sonnettettes, hier Vergezichten genoemd; vandaag de op een na grootste: de ollekebollekes. Het boek telt er 75, verdeeld over acht thema’s.
Het ollekebolleke komt uit het Engels en heet daar Double Dactyl. Drs P introduceerde de versvorm in 1974 in Nederland en noemde die, naar het gelijknamige kinderversje, ollekebolleke. Het metrum van dat woord is immers een dubbele dactylus, oftewel: 2x drie lettergrepen, bestaande uit een beklemtoonde lettergreep gevolgd door twee onbeklemtoonde lettergrepen.
De vormeisen van het ollekebolleke: (1) het zijn twee kwatrijnen; (2) de eerste regel is een aanhef, uitroep of motto; (3) de tweede regel geeft het onderwerp aan; (3) de zesde regel bestaat uit één woord waarvan de hoofdklemtoon valt op de vierde lettergreep; (4) in regel 4 en regel acht vallen de laatste twee onbeklemtoonde lettergrepen weg; (5) regel 4 en 8 (vol)rijmen op elkaar.
Nou ja, regels zoals in het gedicht van vandaag toegepast dus, al kiest Rikkert Zuiderveld in de eerste regel vaak niet voor een aanhef, uitroep of motto, maar voor een vraag en hij neemt regel twee zelden in acht. Bovendien plakt hij de twee kwatrijnen consequent aan elkaar.
Omdat het zulke korte versjes zijn, kies ik van elke van de acht thema’s één ollekebolleke. Het bovenstaande komt uit Communicatievreugd; het volgde staat in Afdeling ondeugden.
Koorknaapjes
Liefde voor koorknaapjes?
Snel in de doofpot doen!
Deksels! Het kerkbestuur
laat ons geen keus:
wie zich bemoeit met zo’n
pedofilieschandaal
krijgt van de bisschop het
lid op de neus
De volgende twee komen uit respectievelijk de rubriek Condoleanceweek en Kunst- en cultuurdagen.
Medium
Marcha het medium
sprak in het geestenrijk
vele gestorvenen,
toch is het raar:
nu zit ze zelf in dat
bovennatuurlijke
en je hoort plotseling
niks meer van haar.
Dun
‘O, Anorexia!,'
riep de modelschilder
toen hij haar naakt in de
kamer zag staan,
‘Schuif eens wat op met dat
Giacometti-lijf,
kom toch eens achter die
stoelpoot vandaan!’
Morgen verder.
