Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 veelal dagelijkse rubriek met gedichten en gedachten daarover.
Dit vanuit het levensmotto: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van het kopje ARCHIEF (zie onder het gedicht) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links ga je vooruit naar het volgende.
Maar veel handiger zijn deze links: daarmee ga je direct naar de inhoudsopgaven van:
2024-1 (A-F), 2024-2 (G-K), 2024-3 (L-R) en 2024-4 (S-Z)
2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z) 
2022-1 (A t/m K) en 2022-2 (L t/m Z)
2021-1 (A t/m K) en 2021-2 (L t/m Z)
2020-1 (A t/m K) en 2020-2 (L t/m Z)
2019, 20182017 en 2016.

Week 48 - 165. Koen Stassijns: Longkanker

vrijdag 01 december 2023

Ze had zich voorbereid, de dood herkend,
zijn krabbepoten die almaar groter werden.
Er waren foto’s, een tastbaar bewijs van
de sluipmoordenaar en de zekerheid
dat ik zou sterven binnen afzienbare tijd.

Ze durfde het niet te zeggen, haar hand
keerde het computerscherm naar me toe.
Ik vrees het ook antwoordde zij toen ik het
woord uitsprak en wist wat mij te wachten
stond. Er sloegen deuren voor me dicht.

Mijn engel verscheen, fluisterde woorden in,
trok me stevig tegen zich aan en gebood
om verder te gaan, desnoods naar het begin
dat er misschien aan te komen stond. Met lood
in mijn schoenen aanvaardde ik mijn lot.

De dood is een verlaten, dwalende god.
Ik keerde mij af, stond op de rand van mijn
graf maar verschafte hem geen onderdak.
Ik vocht. Hoe lang heeft geen belang. Ik heb
zijn gretige mond gezien. Ik ben niet bang.

2023


 


Nieuwe bundel van de Vlaamse dichter, vertaler, bloemlezer, performer en literair docent Koen Stassijns (1953). Van het achterplat:
Het huis waar alles verdwijnt is een metafoor voor het leven. Het is een geheimzinnig huis vol passie, levenswil, en angst voor de dood in het licht van een kankerdiagnose. De gedichten confronteren de lezer met de futiliteit van het leven maar ook de particuliere waarde van ieder bestaan. Koen Stassijns schuwt geen enkel onderwerp. De gedichten zijn soms rauw en vaak ontroerend en van een typisch zangerige stijl met melancholische ondertoon. Ze confronteren ons met ons eigen bestaan en onze herinneringen. Er wordt veel afscheid genomen en losgelaten maar de liefde blijft overeind.

Archief 2023