Week 13 - 89. Johan Veenstra: Mien oolde huus

D’r wonen vremde meensken
in mien oolde huus.
Meensken in zoemerkleren
toffelen op et hiem omme.
Volk dat domweg daenkt
dat et now heur huus is.

Mar ze kennen de geluden niet:
de losliggende voste,
et amechtige kreunen
van et huus in de wiend.
De stemmen van vroeger,
diej’ d’r altied vernemen kunnen.

Ze verstaon de woorden
van een veurbi’je tied niet.
Ze heuren de iekmulders niet,
zien de vleermoezen niet.
En ze kun d’r niet vulen
wat as ik d’r vule.

D’r wonen vremde meensken
in mien oolde huus.
Aarme meensken,
et zal heur huus nooit wodden.

1994


Vervolg van gisteren.

Wat een mooie bloemlezing heeft Tsead Bruinja toch bedacht en samengesteld. Ik ben er dagelijks in aan het lezen en kom zoveel onbekend moois en mooi onbekends tegen. 
Dit gedicht is van Oost-Fries Johan Veenstra – of nog specifieker: hij is een Stellingwarver schriever. De vertaling hieronder is van hemzelf.

Mijn oude huis

Er wonen vreemde mensen
in mijn oude huis.
Mensen in zomerkleren
lopen op het erf rond.
Mensen die domweg denken
dat het nu hun huis is.

Maar ze kennen de geluiden niet:
de losliggende vorstpan,
het amechtige kreunen
van het huis in de wind.
De stemmen van vroeger
die je er altijd kunt horen.

Ze verstaan de woorden
van een voorbije tijd niet.
Ze horen de meikevers niet,
zien de vleermuizen niet.
En ze kunnen er niet voelen
wat ik er voel.

Er wonen vreemde mensen
in mijn oude huis.
Arme mensen,
het zal hun huis nooit worden.