dinsdag 14 maart 2023
Vervolg van gisteren.
Ze woont in Lviv. Bijna zestien is ze en ze heet Nastja.
Nu weet zij precies waar de stad Geluk is, Sjastja [*].
Van al die steden in zuid en oost kent ze nu globaal de plek,
Maar in februari blies een landmijn haar vader op juist in Sjastja.
Gelukkig was Nastja ook, een half jaar geleden, en ze wilde jurist worden.
Maar nu kent ze het verschil tussen de dagelijkse getallen ‘200’ en ‘300’ [**].
Bij luchtalarm rent Nastja niet meer hals over kop naar de kelder –
Ze loopt ongehaast en fluistert vol haat: ‘Val dood, klootzakken!’
De ene week gaat ze naar school, de andere week is de les online.
Zin in leren heeft ze helemaal niet meer. Alleen woede en uitputting voelt ze nog.
Wel fijn is de laptop, gekregen van Oleg, haar vaders strijdmakker.
Oleg is een been kwijt, de schuld van dezelfde mijn.
Oleg is aardig, maar soms wil Nastja hem vragen:
‘Waarom ben jij alleen je been kwijt, lul, en ik mijn hele vader?’
Op zulke momenten wil ze schreeuwen en vindt ze Oleg helemaal niet meer zielig.
En het enige dat haar tegenhoudt is haar vaders armband, gevlochten van paracord –
vies en bijna doorgesleten, valt hij net niet van haar dunne pols -
Maar Nastja doet hem nooit af en geeft hem niet terug, nooit, voor niets, aan niemand.
Haar vaders dingen geuren naar zijn ‘Fahrenheit’ – zo pijnlijk, verschrikkelijk en zoet.
Niets dan een zwarte kou voelt Nastja nog vanbinnen en haar ogen, waaruit het kind is
verdwenen, steken als blauwmetalen scalpels.
Nastja wil geen jurist meer zijn, maar veel liever scherpschutter.
[Vertaling: Jacky Bax en Oksana Polman-Kresko.]
Voor foto-toelichting: zie hier.
[*]
Sjastja is een stad in het rayon Loehansk. In 2014 namen de separatisten er de macht en daarna werd de stad terugveroverd. In februari 2022 namen de Russen de stad in.
[**]
De getallen 200 en 300 zijn Sovjet-militair jargon voor gedode en gewonde manschappen.
