zaterdag 04 maart 2023
het komt niet meer naar me toe
het komt niet meer naar me toe
het geluid
het geluid van een gedicht
komt niet meer naar me toe
*
weelderig spant de zomer haar windblauwdoek
alles wiegt van appels, rozen en schoven
in de oude boomgaard hangen pruimen als donkere vermoedens
neem het ervan, lieveling wij eten jonge bosui
*
een buulbuul komt er knus bij een sperwer
kantelt in zilverblad amandel
een afscheidnemende wereld is het enige dat priemt
tussen al die opgetaste woorden
ach, mijn verspilde taal en afgrondvers
de klokken van de westerkerk
galmen als soutanes in de regen
*
wat glippen we verloren door onze eigen handen
wat pervers het daglicht op je wimpers
wanneer waren we voor het laatst leverkleurig van lust
preigroen in ons eigen doen
wanneer voor het laatst een nieuw ademveld
en was cochenillerood onze prooi
die scherpte halen we niet meer
*
vlammen spatten als bloeiende zwaardlelies
oogbalwit vat het virus vlam
vuur knettert tot in de longbuidels
sissend in aorta’s borrelt bloed
*
de zenuwstelsels van de winterbomen
strekken zich roerloos uit in braakliggende lucht:
de kankernesten van duiven
de kliernesten van vinken
*
het komt niet meer naar me toe
alles is ijzer alles is verstijfd
ik lees hoe anderen schrijven:
kruidnagelbruin, Berlijns blauw, en romig, romig je nek
je lange, lange, lange benen maken me uitzinnig
maar naar me toe?
naar me toe komt het gewoon niet meer
vroeger was ik een met hen die brandden
als mijn stem de boodschap nu dwingend wil laten horen
siddert ze akelig klef van compassie en vergiffenis
2023
