zondag 08 januari 2023
Als ik begrafenisondernemer was, zou ik de muziek zo
godskolere hard door de ruimte laten schallen
de mensen doortrokken van geluid als door rook bij een kampvuur
ik zou de vitrage van de gordijnrails rukken
zodat het scherpe zonlicht iedereen
de tranen in de ogen deed springen
ik zou allen laten opstaan
om samen luidkeels Halleluja te zingen
totdat de hele goegemeente in janken zou uitbarsten
laat het jullie niet gebeuren dat op mijn begrafenis
de muziek als behang zacht zalvend de muren bekleedt
zodat ritselende zakdoeken en een loopneus te horen zijn
of de spreker schrikt van het geluid dat zijn papiertje maakt
als hij het openvouwt omdat hij liever goed voorbereid wou voordragen
de woorden zorgvuldig gekozen
laat mijn lief opstaan en luid zeggen dat de muziek niet hard genoeg is
zoals mijn vader opstond in de volle kerk om
de juiste versnummers van het volgende gezang te noemen
laat het orgel doordenderen als het leven zelf, zonder begrenzing
dat wie zich in lange uithalen wil laten gaan
omhelsd wordt door de trillingen van het grote geluid
alleen dan is de stilte groot genoeg om te rouwen
2018
Epiloog in de bundel Bij de dood van mijn moeder. Debuut van dichteres Daatje (pseudoniem van Aleid Bos, 1972), van wie inmiddels nog twee bundeltjes verschenen: Mag ik hier even huilen (2018) en Misschien brengen de scherven nog geluk (2020).
Zoals de titels al verraden geen grootse poëzie, maar heel populair omdat zij zich graag laat zien als performer en na afloop haar bundeltjes verkoopt. En natuurlijk zijn er altijd en overal mensen die hunkeren naar gedichten over sterven en rouwen en nog meer over geluk en blijheid.
