Week 51 - 191. Willem Jan Otten: Tot de bellenblazer

Zesenveertig jaar geleden, bellenblazer,
greep het plaats, in de Rivierenbuurt
van Amsterdam, even ten westen van
mijn geheugen: mijn ene geboorte.

Er werd terstond van mij gehouden,
zoals er wordt gehouden van de zeer,
zeer zeldzamen die voor je ogen
ontstaan en dan kleddernaakt zijn.

Ik was van meet af aan van groter waarde
dan ik in mijn eigen ogen worden zou.

Mijn geduldigste gedicht, mijn bondigste zin,
mijn strakste worp in de handschoen van een zoon,
hebben niet vergolden dat ik toen,
die ene keer dat ik geboren werd,

voor de aanwezigen minstens alles was,

de bel die paarlemoer komt aangedreven
door de tuin en niet de adem kent
die blies, niet terug de wind in kan.

2022


Oorspronkelijk te lezen in Eindaugustuswind (1998) en natuurlijk niet in Na de nachttrein (1988), zoals hij zelf in zijn verantwoording schrijft. Kan ook niet, want als zijn geboorte zesenveertig jaar geleden plaats greep – Otten is van 1951 –, was het dus al 1997 toen hij het dichtte. Maakt verder niet uit, want in Diepe eb zijn niet de gedichten chronologisch gerangschikt, maar staat de verstrijkende tijd in het leven van de dichter centraal. Die wordt man van, vader, raakt op leeftijd. Hij zwemt kamer voor kamer de palingfuik van de poëzie in.