zaterdag 17 december 2022
Ik haat de dood, echt
ik haat de dood
maar ik kan het niet laten
ik kan het niet laten
gewoon even dood
kijken hoe het is
ik kan het toch gewoon proberen
in de vrieskou min vijftien graden
in de hitte plus veertig graden
er komt een moment dat je het kunt voelen
dat je het lichaam gaat verlaten
dat je valt en dat je echt wilt
leven.
2022
In Trouw vertellen meer en minder bekende Nederlanders over hun persoonlijke leefregel of inspirerende zin. Op 5 december was dat de ernstig zieke Hedwig Selles (54), dichteres en schrijver van korte verhalen. Eind oktober verscheen haar debuutroman. Een paar citaten uit het gesprek dat Maaike van Houten optekende..
Het kan niet anders of je legt je ziel in een boek. Dat is met mijn poëzie ook zo. De ziel verrijkt het boek en de gedichten, je voelt: dit móet wel een ziel hebben.
De ziel heb je voor alles nodig, zegt de filosoof Schopenhauer, en ik zie dat ook zo. Als je iets wilt realiseren, dan is de ratio ontoereikend. De ziel is onmisbaar. Je kunt nog zo’n goed plan maken, je kunt altijd in de wielen gereden worden door iets onverwachts, waarop je vanuit je rede niet bent voorbereid.
Alles heeft een ziel. Zo heb ik het leven ervaren en dat doe ik ook nu nog. Vorig jaar is bij mij een tumor ontdekt. Ik denk dat ik Kerst wel haal, maar de dokters vinden dat aan de ruime kant. Ik lig nu op een eenpersoonskamer. Mijn zus had voor mij een sneeuwman meegenomen. Hij is superkitsch, maar ik vind hem leuk. Iemand heeft dat poppetje niet zomaar in papier gekwakt, maar zorgvuldig ingepakt. Dat is een onderstreping van de ziel. […]
Door je ziel ben je in staat in verbinding te leven met anderen en barmhartiger te zijn naar jezelf en naar anderen. Wees niet arrogant, voel je niet te groot, daar heeft het voor mij ook mee te maken. Dat zie je terug in mijn boek. […]
In mijn boek is God een vriendelijke man die het te druk heeft om zich met ons bezig te houden. Ik ben zelf religieus opgevoed. Ik had echt een leuk geloof, ik gooide het met hem op een akkoordje, Hij vond mijn leven goed.
Dat is veranderd. Vorig jaar ging het heel slecht met mij. Het leek alsof er een stofzuigerzak over mijn hoofd zat, ik had het gevoel dat ik stikte, ik ging dood. Ik dacht dat ik licht zou ervaren, rust, harmonie. Ik merkte daar niks van, er was alleen maar paniekvoetbal.
In zo’n situatie heb je niks aan die theorieën over de ziel, echt niks. Ik weet niet of de ziel voortleeft na de dood. Er is geen bewijs. Ik heb er geen vertrouwen in, er zit nog veel boosheid tussen God en mij. Ik wil dat Hij excuses aanbiedt dat Hij me op dat moment in de steek liet. Sindsdien heb ik niet meer gebeden.
Ik denk dat ik Kerst wel haal, maar de dokters vinden dat aan de ruime kant, zei zij en die dokters kregen gelijk. Hedwig Selles overleed vandaag, op de dag dat Hollands Maandblad 2022-12 op de mat valt, met daarin een verhaal van haar hand. Ik kies voor de twee gedichten waarmee Hollands Maanblad 2022-05 opende.
Siddering
Als de longen
het slijm niet langer opgehoest krijgen
(eerder schreeuwden ze het nog uit)
als de doodsreutel
terugblikt op wat hij heeft weggevaagd
(geen brug te ver geen berg te hoog)
vervulde vergankelijkheid
vorm onvaste handen met
een laatste siddering, die op de
reddeloosheid van het zuchten
werd heroverd.
