woensdag 28 september 2022
Zo snel als mijn benen me kunnen dragen storm ik naar het café
waar ik weet dat God zijn eerste koffie drinkt.
Hij had me al verwacht: er staat een beker rooibosthee klaar
Ik ben te boos om te bedanken. God vraagt of ik een sigaret wil
‘want zo’n gezicht trek ik’ dat wil ik.
God nipt van de espresso alsof het niks is, alsof er niks aan de hand is
ik onderdruk de neiging om heel de wereld in elkaar te trappen.
‘Waarom?’ vraag ik.
God kijk me aan, het is een lange tijd stil
De tranen glijden van mijn wangen in de thee
Het voelt alsof ik kan blijven doorgaan
tot de beker overstroomt
Als ik opkijk zie ik tot mijn verbazing dat God ook huilt. Dikke tranen.
‘Moet ik iemand laten blijven die niet meer kan?
Iemand die elke dag leven zo pijnlijk vindt? Moet ik dan zeggen dat
dat niet mag?’ vraagt Hij terug.
Ik wil zeggen van wel, dat ik razend ben op alles en iedereen, het
oneerlijk vind en ja, dat iemand zo prachtig dan moet blijven leven
op de wereld. Ten minste tot het lente wordt of tot de volgende
verjaardag of toch tot alles is gezegd wat er ooit gezegd kan worden.
En dan pas.
Maar ik zeg: ‘Mijn hart en dat van zovelen overstroomt van het
verdriet, genoeg voor honderd wolken. Ik wilde gewoon dat ik zeker
kon zijn dat alle liefde in mijn hart duidelijk was. Gevoeld werd.’
Ik ga naast God zitten, leun op zijn schouder. Hij geeft me zijn zakdoek door.
Daarna pakt Hij mijn hand vast en geeft me een kus op het voorhoofd.
‘Maak je daar maar geen zorgen over. Dat is geweten.’
2022
We blijven slechts signaleren, zoals het debuut van de Vlaamse dichter-illustrator Evangeline Agape.
Van het achterplat:
In Ooit bouwden wij luchtkastelen neemt Evangeline Agape je mee van keiharde droomwerelden naar zachte werkelijkheden. Langs afscheid en gemis, angst en verlangen, teleurstelling en zelfmedelijden. Langs leren wat geluk is en wat het niet is. Langs jezelf verliezen in een ander en opnieuw vinden in jezelf. Langs God en toekomst en heel veel bochten en hoeken en omwegen en langs een gebroken hart dat de tijd krijgt.
Geen evenwichtige bundel en niet altijd sterke, maar wel heel persoonlijke gedichten (vooral over liefdesverdriet) en de uitgave is bijzonder fraai door haarzelf geïllustreerd.
