maandag 08 augustus 2022
De taal waarim gender en identiteit is gegrond beweegt en vervormt
voortdurend
Het siliconen glijmiddel vloeit over mijn been
een kleine waterval van glijmiddel
tussen mijn benen ruikt naar oud afwaswater.
Ik laat de fles merlot vallen.
Ik moet met het dilateren iets verkeerd gedaan hebben
Deze nepkut is niet echt een kut maar een open wond.
Dit teken dat me volledig vrouw zou maken.
De plas glijmiddel raakt de wijnplas.
Mijn tante zou zeggen dat ik dit als een openbaring moet zien.
Dat mijn voorouders dit georganiseerd hebben om mij sterker te maken
of om mij te straffen voor mijn ego.
Ik wil gewoon mijn boodschappen doen als een vrouw.
Een studente en een oudere vrouw staren
alsof ik een postfeministisch kunstwerk ben
omringd door felgekleurde verpakkingen van schoonmaakproducten
ECOwasmiddelBleekmiddelCifschuurmiddelvaatwasblokjesdiepvriesdzakjes.
Ik weiger hun blikken mij te laten vervormen.
Ik las dat er een man was die een seksoperatie wilde
en chirurgie om te lijken op Doris Day.
Misschien wil ik geen vrouw worden – want een vrouw bestaat niet – maar
misschien wil ik gewoon Elisabeth Taylor zijn – ideologie en idolen, schim-
men van een werkelijkheid in media en literatuur.
Geluk is niet tastbaar, geluk is niet zoals pijn.
In de spiegel stolt mijn identiteit in een metonymie
gereduceerd tot een teken.
Buiten de spiegel is mijn lichaam water, storm, klank, melodie.
De vraag is of mijn transitie de geboorte van een vrouw is
of de productie van een voorwerp, geschapen door een mannelijke fantasie.
Schuilt mijn geluk in de ogen van mannen
in de ogen van anderen?
2022
Aan wie dit gedicht al te expliciet vindt, is deze bundel niet besteed. Ik heb het over Mythen en stoplichten, het intrigerende poëziedebuut van Alara Adilow.
Het achterplat geeft summiere biografische informatie:
Alara Adilow (1988) is een dichter van Somalische afkomst, woonachtig te Amsterdam. In 2019 haalde ze de finale van NK Poetry Slam. Ze publiceerde onder andere in De Gids, Het Liegend Konijn, De Revisor en Tirade. Alara is in 2022 geselecteerd voor de residentie voor transgender & queer personen van museum Arnhem.
Daaronder lezen we de tekst Knipwerken, die ook halverwege de bundel te vinden is:
’s Avonds brei ik nieuwe stoffen aan de representaties van de vrouw die ik bij een tweedehandswinkel heb gekocht. Sommige versleten, sommige gloednieuw; nooit gedragen, in feilloze conditie weggedaan. Misschien stond het niet, of was het te prijzig. Sommige waren stoffig en bedekt met olie en bloedvlekken, opgedroogde melk die ik moest schoonpoetsen waardoor de kleuren en structuren van sommige representaties vervaagden. Ze zeggen: niemand weet wat een vrouw echt is, en niemand heeft ooit een echte vrouw gezien.
Het is de goede verstaander al duidelijk: we hebben te maken met een man in transitie naar het lichaam van de vrouw die zij zich inmiddels voelt, want de biografische informatie spreekt inmiddels van een zij en niet langer van een hij:
Pijnlijke worsteling in de slotregels:
De vraag is of mijn transitie de geboorte van een vrouw is – in alle zuiverheid –
of de productie van een voorwerp – als mannelijke fantasie, want zoals elders te lezen staat:
Sommige mannen vergelijken vrouwenlichamen met pretparken.
De productie van een voorwerp – als mannelijke fantasie en als transitie, niet alleen van man tot vrouw, maar ook van geschonden naar geschoond:
Een perfect lichaam is ook een last.
Lichaam met pik waar eigenlijk geen pik
aan had moeten zitten. Lichaam vol ziektes.
Lichaam vol zaad van vreemden.
Lichaam vol naalden.
Lichaam vol ideologieën.
Wordt vervolgd.
