zaterdag 02 juli 2022
of ik even op dat kruisje kan gaan staan dat kruisje
van tape en of ik zodra die man daar zijn hand laat
zakken wil vertellen wat ik te vertellen heb gewoon
pfffff blaas ik mijn hele geschiedenis de wereld in
alsof ik een uitgebloeide paardenbloem ben en
mijn geschiedenis het vruchtpluis dat zich wortelen zal
om zichzelf daar te herhalen alsof een heel eentonig
wijsje dan nog uit je hoofd te krijgen is
rare tijden sta hier duidelijk op het tweede leven van dit
kruisje de taperanden laten los dat is niet erg hij werd
hiervoor vast gebruikt om iets belangrijks bijeen te houden
de band met je familie bijvoorbeeld en nu mag hij languit
aangeven waar ik moet gaan staan zodat het studiolicht
me vinden kan terwijl ik hier een beetje herinneringen
sta te schieten in de roos van mijn bewustzijn
2022
Placebomens is het poëziedebuut van Emma van Hooff (1997). Met bovenstaand gedicht opent de bundel en dat staat op zichzelf, dus is geplaatst nog voor de vier afdelingen die erop volgen. Dus reken er maar vast op wat haar hierna te doen staat: een beetje herinneringen […] schieten in de roos van mijn bewustzijn.
Er zijn geen dichters die de eerste afdeling van hun debuut beginnen met hun eigen naam. Emma van Hooff wel:
emma van hooff ziet de angst
een vlieg op haar vlees
ze denkt dat ze rot
het zoemt het zoemt
in elke zoem een vlieg
op elke straathoek zoemt iets
transformeert voor haar ogen
een struik in een ovincheckpoortje
dat piepend de toegang weigert
transformeert voor haar ogen
een meisje in een kluizenaar
emma van hooff kan wel tien keer dood
en telkens probeert ze het opnieuw
wenst ze zich buitenproportioneel
groot de stem versterkt zonder galm
ze is geen god ze weet ook niet
hoe ze stukken roomvlaai kan eten
zonder dat de heupen uitdijen
terwijl ze graag wat nieuws wil
een wijdvallende stof dragen
met plooien waarachter zoveel
meer schuilgaat dan alleen plooien
zoveel meer dan alleen doodgaan
en weer terugkomen
emma van hooff ziet de vlieg
waarvan ze dacht dat hij plat was
toch weer de hoek om draaien
wennen wil het niet al die mensen
die haar telkens beterschap wensen
nee het lichaam is geen deur
die je sluiten kunt een kattenluik is het
ze moet eropuit zeggen deskundigen
gewoon een avondje gek doen
emma van hooff leerde dat duwen
op de wond het bloeden stelpt
nu durft ze haar hand er niet vanaf te halen
ze is de bleekste mens die je ooit zult zien
alsof iemand de helderheid van het scherm
midden in de nacht voluit zet
en je schrikt ervan op zoals zij schrikt
van gezoem bij haar oren gezoem
van de vlieg die ze dood wil meppen
Wordt vervolgd.
