Week 12 - 37. Anna Achmatova: Inleiding [9-10]

Vervolg van gisteren (en tevens slot).


9.

De vleugel van de waan is al
Over mijn halve ziel gezonken,
Hij lokt mij naar het zwarte dal
En voert met rode wijn mij dronken.

Ik moest hem, dat begreep ik wel,
De overwinning dan maar laten,
’t Was of ik, luisterend naar mijzelf,
Een ander wartaal hoorde praten.

Hij wil niet dat ik ook maar iets
Bewaar of meeneem uit ’t verleden
(Hoe ik ook aandring, ’t helpt me niets,
Hoe ik hem ook bestook met beden):

Niet de ogen van mijn zoon, zo bang – 
Het tot een steen verstarde lijden,
Die onheilsdag niet of ’t gevang
Bij ’t laatste weerzien van ons beiden,

Niet de geliefde koele hand,
Niet van de linden ’t schaduwbeven,
En niet de verre lichte klank – 
van ’t laatste woord dat troost kan geven.  



10.

Kruisiging

          Moeder, ween niet over mij in mijn graf. [1]

Op ’t grootse uur het lied van engelenscharen,
De hemel loste op in vuur. Hij zei:
‘Ach Vader, waarom hebt Gij mij verlaten!’ [2]
En tot Zijn Moeder: ‘Ween toch niet om Mij…’

*

Magdalena jammerde en schreide,
De geliefde leerling stond verstard.
Niemand dorst zijn blik te laten glijden
Naar de Moeder, zwijgend in haar smart.

1940


[1] Moeder, ween niet over mij in mijn graf – regel uit het negende gezang van de Russisch-orthodoxe canon van de Goede week.
[2] Ach Vader, waarom hebt Gij mij verlaten! – naar Mattheus 27:46.