dinsdag 01 maart 2022
In de stormen van het leven, in de rook die je verblindt,
in de mist van vroegere dagen waarin je de weg niet vindt,
op de wegen van de duisternis, wie was het die je verloor?
Vertel het niet aan mij, mijn vriend, ik was daar ook.
En dat de liefde blijven zou, ook jij hebt het geloofd.
Eens moet je wakker worden, ontwaken uit die droom.
Als wind en rook verdwijnt het, het laat geen enkel spoor.
Vertel het niet aan mij, mijn vriend, ik was daar ook.
Laat bitterheid je vriend niet zijn, het doet niemand goed.
Ga niet naar de overkant, weet dat je niet moet.
Verdreven uit elk paradijs dat jou werd beloofd.
Vertel het niet aan mij, mijn vriend, ik was daar ook.
Dat er voor jou wordt gezorgd, het wordt tijd dat je dat aanvaardt.
Verliezen is een kunst, mijn vriend, die zich leren laat.
Je kan de haven nog niet zien waar je binnenloopt.
Vertel het niet aan mij, mijn vriend, ik kom daar ook.
2021
Onderweg om mooie dingen aan te raken en daarover schrijven, dat is mijn motto. Dus de niet-mooie dingen laten we links liggen.
Ik kocht de nieuwe cd van Lieven Tavernier en wat valt die me tegen. Dit in tegenstelling tot de (twaalf) eerdere (waarover meer hier en hier en hier). De inmiddels 74-jarige Gentse dichter-zanger speelt middelmatig gitaar en vond het toch niet nodig meer andere muzikanten bij Ik was daar ook te betrekken dan toetsenist, tevens producent Yves Meerschaert. Nou ja, nog drie zangeressen, die onder de naam Les Dames Tavernier het geheel onbegrijpelijk zoetsappig en voorspelbaar maken.
Slechts één lied springt eruit en het zal geen toeval zijn dat dit troostlied het titellied is. Mijn keuze voor vandaag. Toch iets moois aangeraakt.
