vrijdag 25 februari 2022
Wat het geweest is in die dagen met ons tweeën,
kleineer 't niet, gewezen lief, negeer ’t niet.
Je hebt toen zo'n fijn vies lied voor me geschreven,
eet je nog wel? Zo'n fijn vies lied
En op een ochtend schreven we onze initialen
in je hagelnieuwe houten bed.
De duivel zelf die mag je komen halen,
als je ook daar een streep door hebt gezet.
Soms in je straat, sta ik te kijken naar je ramen,
dan is 't licht of donker, wat ik zie.
En dan sta ik me buiten af te vragen:
wat zou hij doen daarboven en met wie?
De bakkerij, waar wij die gemberbolus haalden,
is afgebroken, als je 't al niet wist.
Zo wordt ook ons verleden ondergraven
door werkvolk in de mist.
Als jij je voor de spiegel stond te scheren
dacht ik, hij is heel blij met wat we doen.
Zoals jij Tarzan stond te imiteren,
ach, wat een weerloos iemand was je toen.
Reken het niet dat ik je nimmer heb begrepen
en geen benul had van jouw psychisch mijn en dijn.
Want, zonder jouw gevoelens en problemen
hadden we goden kunnen zijn.
1966
De tekst van Lied Ao. 2020 nam ik al eerder op: lees hier. Maar toen Jenny Arean het begin jaren negentig ging zingen, veranderde het perspectief van de verbitterde verlaten man naar dat van de vrouw die het vertolkt. En dus moest de derde strofe grondig herschreven.
Deze tweede versie verschijnt voor het eerst in druk in ’t Kon minder. De mooiste liedjes, gedichten en verhalen van Willem Wilmink. Voor alle leeftijden uiteraard. Of zoals samensteller Vic van de Reijt – ooit zijn leerling op de Universiteit van Amsterdam, later zijn uitgever – het schrijft:
Of Wilmink nu schreef voor kinderen of volwassenen, zijn toon is altijd dezelfde: melancholiek en toegankelijk. Literatuur voor alle leeftijden, beter kan het niet.
’t Kon minder is de tiende uitgave in de fraaie Gedundrukt-reeks van Uitgeverij Van Oorschot, waarbinnen eerder bloemlezingen verschenen van het werk van Maarten Biesheuvel (2021), Godfried Bomans (2019), Remco Campert (2016), Simon Carmiggelt (2013), Gerrit Komrij (2020), Kees van Kooten (2018), Marga Minco (2015), Annie M.G. Schmidt (2014) en Theo Thijssen (2017). Elk jaar een deeltje dus.
