woensdag 02 juni 2021
[Beluister hier.]
Tijd doet met de mensen
wat hij met bloemen doet:
hij laat rozen verslensen
en zaait kanker in ons bloed.
Tijd doet met de dingen
als water met een rots:
hij sijpelt langzaam binnen
en wrikt de stenen los.
Tijd o tijd, schoonheid en vergankelijkheid
Tijd o tijd, zand dat door je vingers glijdt
Tijd doet met het leven
wat het zelf maar wil:
hij zal het adem geven
of knakken soms zo pril.
Tijd doet met de liefde
zo hevig als een vuur:
hij zal haar plots verblinden
maar doven op den duur.
Tijd o tijd, schoonheid en vergankelijkheid
Tijd o tijd, zand dat door je vingers glijdt
Tijd doet met de vrienden
wat het met harten doet:
zij die elkaar beminden
behandelt hij soms goed.
Tijd doet met zichzelf
wat dood doet met de tijd:
een onvervulde mens
rust voor een eeuwigheid.
Tijd o tijd, schoonheid en vergankelijkheid
Tijd o tijd, zand dat door je vingers glijdt
‘Le temps aux belles choses
se plaît à faire un affront :
et saura faner vos roses
comme il a ridé mon front’…
Tijd o tijd, schoonheid en vergankelijkheid
Tijd o tijd, zand dat door je vingers glijdt …
2005
De Franse strofe in dit lied is van Pierre Corneille (1606-1684) en gaat over de vergankelijkheid: De tijd wil zich verpozen, eist daartoe van alles op; hij verwelkt daarbij uw rozen, trekt diepe rimpels in mijn kop… De vertaling is van Gerard Wijnen.
Chansonnier Johan Verminnen kent Corneilles gedicht van zijn grote Franse voorbeeld: dichter-zanger Georges Brassens (1921-1981), die het gedicht, getiteld Marquise, niet alleen toonzet en vertolkt, maar deze strofe daaruit ook laat plaatsen bij zijn graf. Johan Verminnen staat aan dat graf als hij op 4 september 2004 het telefoonbericht krijgt dat Bram Vermeulen die ochtend is overleden. Het is juist Bram geweest die Verminnen had gezegd dat hij echt eens naar dat graf moet gaan kijken. Brassens en Bram inspireren hem diezelfde dag al tot het schijven van De tijd.
Diezelfde tijd laat Johan Verminnen in 2021 stilstaan bij het gegeven dat hij 22 mei 2021 zijn zeventigste verjaardag viert. Ter gelegenheid daarvan verschijnt namelijk zijn autobiografie Mooie dagen. Van het achterplat:
In het songbook van mijn hart staan meer dan vierhonderd liedjes. Ze vertellen het verhaal van mijn leven, van liefde voor muziek en muziek in de liefde, van mooie en minder mooie dagen. Luister naar mijn liedjes en je krijgt een vermoeden van wie ik ben.
Dat songbook is de voedingsbodem van deze biografie. Samen met auteur Karel Michiels ben ik in mijn oude en jonge teksten gedoken, wat een schat aan herinneringen en anekdotes opleverde. Vrienden en vriendinnen van vroeger passeren de revue, jaren van verzet en verzoening, hits en missers. Met zeven aan de tafel, met twee op het podium. Vaak alleen, zelden eenzaam. Thuis in Brussel en de wereld. Zanger en veel meer.
Al dat materiaal en dagen van lange gesprekken hebben we samengebracht in dit boek, mijn leven dit keer niet op noten gezet maar in woorden en zinnen gevat. Ergens tussen een glimlach en een traan, in het gezelschap van spelers en drinkers, een solozeiler die altijd zijn eigen koers heeft gevaren.
Ook verschijnt een box met vier cd’s. De titel 70 verwijst naar die verjaardag, maar ook naar het feit dat de box uit zeventig liederen bestaat, zeker ook de teksten die aan de orde komen in het boek. Ik kom daar morgen op terug en ook de dagen daarna. Verdorie, wat zitten Johan - die tussen 1997 en 2012 zo vaak optrad in mijn Koningstheater - en zijn muzikanten en zijn manager Bo Decramer, nog diep in mijn hart. Ik schrik zelfs van mijn emotie.
