zondag 23 mei 2021
De boezem die het polderwater opslaat, zoals oma
haar omhelzingen bewaarde, alleen als de tranen
boven het waterpeil kwamen, opende ze kort haar
armsluizen. Iedere ochtend nam ze haar zwempak
mee en keek hoe de brug haar buik inhield voor
schaatsers, ze zei: ‘De winter heeft last van
vissersgeduld, zelfs de molen staat er verstijfd bij
en wie zijn wij, twee piraten op zoek naar een wak
voor het schip.’ Daarna in het gras, koetjesrepen uit
haar tas en niemand die de stilte wilde verklikken.
2017
Ik zie het gedicht bijna elke dag, wanneer ik in Streefkerk, in natuurgebied De Donkse Laagten, de fietsbrug over de Lage Boezem oversteek om met de honden te gaan wandelen. Het is de elfde plaquette van de Dichter bij de Polder-reeks in de Alblasserwaard. Gestart tussen 2003 en 2006 met vijf plaquettes, weer opgepakt tussen 2013 en 2019 (elf) en vol gas voortgezet in 2020 (zeven) en 2021. Dit jaar zijn er alweer twee geplaatst en volgen er nog vijf. Het is een geweldig initiatief van de Lions Club Alblasserswaard, die daarmee – ik citeer – de schoonheid van het woon- en werkgebied accentueren en zo een bijdrage leveren aan de beleving van de Alblasserwaardse polder.
Er is een literaire fietstocht tussen de molens, oude boerderijen en weilanden met verwijzing naar die gedichten – alle in brons gegoten en op lage sokkels geplaatst. Werk van onder anderen Jana Beranová, Anne Brassinga, Tsead Bruinja, Jan Eijkelboom, Radna Fabias, Hester Knibbe, Neeltje Maria Min, Roelof ten Napel, Willem Jan Otten, Ester Naomi Perquin, Saskia Stehouwer, Willem van Toorn en Anne Vegter. Van de geplaatste vijfentwintig zijn er maar liefst veertien van dichteressen. Nog een citaat: De gedichten nodigen de voorbijganger uit om even stil te staan, te lezen en door de ogen van de dichter naar de omgeving te kijken. Met andere ogen dus, waardoor je vanzelf anders gaat kijken.
In het Alblasserbos lees ik het gedicht van Anna Enquist; in en aan de Donkse Laagten die van Vicky Francken, Ad Zuiderent en het vandaagse van Marieke (in 2017 nog zonder ‘Lucas’) Rijneveld dus. Naar de andere polderpoëzie – de meest oostelijke plaquette halverwege het fietspad van Ottoland naar Groot-Ammers; de twee meest westelijke in het molendorp Kinderdijk – ga ik natuurlijk op zoek.
