[Luister en kijk hier.]


Er leven haast geen mensen meer

Er leven niet veel mensen meer die het hebben meegemaakt,
de vijand heeft er ongeveer éénderde afgemaakt.
Die slapen in een jutezak, 
de Burmahemel is hun dak.
De kampen zijn verlaten, leeg de cellen.
Er leven niet veel mensen meer die het kunnen navertellen.

Wat aan die railroad is gebeurd weten de doden alleen.
Daar, onder elke dwarsligger, ligt welgeteld er een.
Maar die houdt in de Burmagrond 
tot in de eeuwigheid zijn mond
Wat hier gebeurde, had hij nooit kunnen voorspellen.
Er leven niet veel mensen meer die het kunnen navertellen.

Die alles weten nog van toen: de drie pagodenpas,
de dodenspoorlijn bij Rangoon, ontvluchten, hoe dat was.
Je werd zonder te zijn verhoord 
op keizerlijk bevel vermoord.
Maar wie wil dat nu nog ten toon stellen?
Er leven haast geen mensen meer die het kunnen navertellen.

En toch leeft er nog altijd een die het navertellen kan,
die de geschiedenis kent als geen: de keizer van Japan.

Nou hij niet opgehangen is, 
had op Soestdijk toen aan de dis
tenminste toch eens iemand kunnen vragen hoe dat zat 
destijds in Burma, aan die railroad, met die doden
en die ziekten en die honger en die cellen. 
Wat had hij dat,
terwijl hij at, 
mooi kunnen vertellen

1971


Ter gelegenheid van 4 en 5 mei eindelijk Wim Kan in deze rubriek.
Over de achtergrond is alles wel gezegd, maar wel het mooist in die prachtdocumentaire: Hoog boven de bomen kijk ik terug.