Week 16 - 108. William Shakespeare: Sonnet 18

[2]

Zal ik eens jou zien én een Zomerdag?
Zo heerlijk en zo vriendelijk ben jij.
Wind rukt de appelknoppen van de Mei
En zomers recht is al te kort van kracht.
Zomaar te vurig brandt het hemels oog
En dan weer raakt die gouden gloed gedempt
En schoon vloeit zomaar niet van schoon omhoog,
Maar faalt, of valt ter aarde, ongetemd.
Toch zal jouw eeuwige Zomer niet bederven
Noch wordt het schoon dat jij bezit gesnoeid,
Noch laat de dood jou in zijn schaduw zwerven
Als jij in eeuwige regels voor altijd groeit.
     Tot zien en adem mannen zijn benomen,
     Tot dan leeft dit, dit laat jou wederkomen. 

2020


Vervolg van gisteren. De tweede en derde versie van Bas Bellemans' vertaling van Skakespeares Sonnet 18. 


[3]

Vergelijk je jou 'ns met een zomerdag,
Ben jij een trouwer, hechter, lomer dag.
Echt, mei verkauwt het net geloken blad
En tijd vernauwt de felste zomerkracht.
En rijst het gouden, helse oog te warm,
Men smijt een grauwe smet, een zomerdamp;
Elk fijn getrouw gebed verkoopt een ramp:
Het tij, een vrouw, een hert, een troon, een man.
En jij vertrouwt je echte zomermacht,
Verleidt de koudste mensenogen, dat
Zelfs Hij, de oudste rechter, Dood, je acht
En jij m'n lauwe vers vergroten mag.
     Men blijft een vrouw, een mens, een oog, een man; 
     Men prijze jou, je vers, je boog, je zang.