maandag 12 april 2021
Ik was onlangs op de begrafenis van een vrouw en nadien ontmoette ik haar man, en die zei mij dat hij het zo verschrikkelijk vond van de geluidsinstallatie. Ik wist eerst niet goed wat hij bedoelde, maar later begreep ik het, en als ik er nu aan terugdenk, dan geloof ik dat dat nog het allerdroevigste was: dat de geluidsinstallatie.
Dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen,
en dat de geluidsinstallatie.
Dat zij daar lag, dat de kerk vol,
dat er iemand was die speciaal uit Duitsland - dat hoorde ik later,
dat de broeken netjes gestreken,
dat haar zoon voorde gelegenheid zelfs nieuwe schoenen,
dat er heel veel bloemen.
en dat de geluidsinstallatie.
Dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen,
dat er kaartjes, een hele mand vol,
dat zij van overal mensen, dat zij nog veel ie jong,
dat haar dochters, dat haar zoon, dat haar man, alleen nu,
dat zij daar lag, stil en gestrekt, dat ik achteraan in de kerk - ik had haar nooit gekend.
en dat de geluidsinstallatie.
Dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen,
dat de zijbeuken vol, dat er wierook,
dat de priester ermee zwaaide,
dat hij zei dat zij nu net zoals die wierook
naar de hemel zou kringelen.
Dat ik dacht: naar de hemel kringelende wierook
is werkelijk de slechtste metafoor
voor een overleden moeder.
Dat iedereen dacht: wat als mijn moeder ooit,
wat als jij ooit, als de kerk vol, dat als er heel veel bloemen,
dat dan op zijn minst de geluidsinstallatie.
Dat zij nog maandenlang naar de passende muziek - dat hoorde ik later,
dat de broeken, dat de bloemen, dat de kaartjes, dat op haar kist een portret,
dat ik achteraan in de kerk.
en dat ik dacht: dat wij de dood niet, tot daar aan toe,
maar dat wij niet eens de geluidsinstallatie!
Dat ik naar huis reed en dat dat het enige was waar ik nog aan dacht:
dat als mijn moeder ooit, dat als jij ooit, dat als de kerk vol, dat als er heel veel bloemen.
dat ik zal zorgen
dat op zijn minst de geluidsinstallatie prima.
Perfect.
2020
Adieu is de titel van de cd met de registratie van tien poëzieconcerten op de Gentse begraafplaatsen. Uit het cd-boekje: Het coronavirus maakte onze sterfelijkheid heel tastbaar en tegelijkertijd maakten de quarantainemaatregelen het onmogelijk samen te rouwen. Vrienden en families konden niet samen afscheid nemen, wie een dierbare in het buitenland verloor, kon daar niet naartoe reizen.
Met Adieu, een reeks poëzieconcerten op de Gentse begraafplaatsen, wilden we deze vaarwelmomenten alsnog creëren. Als eerbetoon aan de overledenen, maar ook als een hulde aan het leven.
Tien concerten met toetsenist Lies Colman en met steeds een andere klassieke zanger en een andere dichter. De cd brengt alle liederen (van Fauré, Händel, Schubert, Strauss, Wagner, Weill e.a.) en gedichten (van o.a. Paul Demets, Charles Ducal, Maarten Inghens, Joke van Leeuwen, Carmien Michels en Miriam Van hee) samen. Het gedicht van Maud Vanhauwaert spreekt me het meest aan: eerbetoon en hulde.
