maandag 01 maart 2021
Het verlies dat we meedragen, het pad door de zee dat ons nog wacht.
We zijn in de buik van het beest geweest.
En weten nu dat rust niet altijd vrede is,
en we weten dat als jij zegt dat iets gewoon echt waar is dat nog niet wil zeggen dat het ook rechtvaardig is.
Toch is de ochtend hier, het is ons gelukt,
op de één of andere manier.
Op één of andere manier hebben we het uitgezeten en zien een land dat niet stuk is
maar gewoon nog niet klaar.
Wij, erfgenamen van een land en een tijd waar een mager zwart meisje, haar voorouders nog in slavernij,
opgevoed door een moeder alleen, mag dromen de president te zijn
en zij reciteert nu voor de president een gedicht.
En ja we zijn niet glad en we zijn niet volmaakt,
maar perfectie is niet waar het ons om gaat.
Onze wens is doelbewust een eenheid laten ontstaan.
Een land te componeren uit alle culturen, kleuren, kansen en karakters van de mens.
Zo kijken we omhoog, niet naar wat tussen ons in staat, maar naar wat voor ons ligt.
We overbruggen de kloof omdat we weten dat als we de toekomst voorop willen zetten dan we dan onze verschillen opzij moeten zetten
We ontwapenen om elkaar te omarmen.
We willen niemand raken en iedereen gelukkig maken.
Laat de wereld misschien dan alleen dit zeggen:
toen het moeilijk was, zijn we gegroeid
en zelfs in ons vastlopen bleven we hopen.
En het was zwaar, maar we bleven het proberen met elkaar.
We blijven verbonden, allemaal winnaars,
niet omdat we nooit meer te verslaan zijn, maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien
De schrift vertelt ons dat iedereen onder de eigen druif en vijgenboom mag zitten, vol vertrouwen.
Als wij in onze tijd die belofte kunnen houden komt dat niet door geweld maar door de bruggen die we bouwen.
Die belofte moeten we willen, die heuvel beklimmen, als we de moed hebben.
Omdat Amerikaan zijn niet alleen gekregen trots is
maar ook een verleden dat je repareert wanneer het kapot is.
Er waren krachten die liever wilden breken dan delen
liever alles aan stukken dan de democratie
en dat was hen bijna gelukt
De democratie kan worden opgehouden,
maar nooit beslissend verslagen.
Die waarheid, dat geloof, geeft ons vertrouwen
want wij kijken naar de toekomst maar de geschiedenis kijkt naar ons.
Dit is de eeuw van verzoening.
We waren bang toen die eeuw moest beginnen.
We waren niet klaar om erfgenamen te zijn van zo’n verschrikkelijke tijd,
maar eenmaal binnen kunnen we de moed vinden voor een nieuw hoofdstuk, om onszelf hoop en geluk te gunnen.
Dus waar we ooit vroegen, ‘Hoe overwinnen we deze catastrofe’, vragen we nu: ‘hoe kon de catastrofe van ons winnen?’
We marcheren niet terug naar wat er was, we lopen richting wat zal zijn:
een aangeslagen maar heel gebleven land, vriendelijk en beslist, vurig en vrij
Wij laten ons niet stoppen of onderbreken door intimidatie, omdat wij weten
dat onze angst en traagheid de erfenis zijn voor de volgende generatie.
Onze blunders worden hun problemen.
Maar één ding is zeker:
als we genade mengen met macht, en de macht met het recht, dan is de liefde onze nalatenschap en elke verandering komt bij onze kinderen terecht.
Dus laten we een land achterlaten beter dan het land dat we kregen.
En met elke ademtocht uit mijn bronzen borst, zeg ik, maak de gewonde wereld
tot een wonderwereld.
We komen van de gouden heuvels van het westen.
We komen uit het noordoosten, van waar de wind waait, van waar onze voorouders de revolutie begonnen.
We komen uit de steden rond de meren in het middenwesten.
We komen uit het zongestoofde zuiden.
Wij zullen herbouwen, verzoenen en vernieuwen.
In elke hoek van ons land, op elke plek in onze natie,
zullen onze mensen opstaan, verschillend en prachtig, aangeslagen en prachtig.
Nu het dag wordt, stappen we uit het donker, vurig en vol goede moed.
De nieuwe dag bloeit omdat wij haar de vrijheid geven.
Want er is altijd licht,
zolang we dapper genoeg zijn om het te zien,
zolang we dapper genoeg zijn om het te zijn.
2021
Vervolg van gisteren.
