woensdag 10 februari 2021
We weten dat er iets is we weten dat er iets
aan de hand is we weten niet wat we zien we
horen dat onze Vader anders is als hij met
Guillaume is dat wij andere kinderen –
Dit was Vaders droom:
Guillaume naar de universiteit hoge funktie
dokter advocaat
Guillaume die iemand te woord staat welbespraakt
‘U mag trots zijn op Uw zoon,
Hoe heet hij?’
2020
Genomineerd voor de Poëzieprijs 2021 en dat verbaasde me, want ik legde de bundel weg zonder erover te schrijven.
Guillaume van Kreek Daey Ouwens (1942) bestaat uit korte poëtische teksten die fragmentarisch het verhaal vertellen van een meisje dat aanschouwt dat haar oudere broer verstandelijk gehandicapt is, dat haar vader zijn teleurstelling daarover vertaalt in woedeaanvallen en dat haar moeder dat compenseert met al haar onvoorwaardelijke liefde. Later gaat de vader dood en Guillaume, die inmiddels in een tehuis woont, wordt ouder:
Guillaume is 50 en draagt aan een koord vastgenaaide wanten.
Hij is man genoeg om met vrouwen te vrijen, maar kind teveel om misbruik door een meneer te beletten. Dat vertelt hij pas op zijn sterfbed:
Ik ben met meneer Wim naar het bos geweest,
zegt Guillaime vlak voordat hij doodgaat.
Ik ben met meneer Wim naar het bos geweest,
zegt Guillaime vlak voordat hij doodgaat.
De meeste teksten zijn kort; soms is, zoals bij Guillaume is 50…, een enkele zin de enige van een hele pagina.
Het herlezen deed me plezier en de illustraties van Ineke van Doorn dragen bij aan de verbeelding. Maar een nominatie voor de Poëzieprijs 2021… Nee.
