vrijdag 15 januari 2021
[Beluister hier.]
Het verleden is verboden
ik wou dat het verdween
maar ik zie ons samen lopen
en we wisten niet waarheen
Nog raak ik je aan
maar de afstand wordt al groot
nee ik heb niet geleerd
te leven met jouw dood
God ik hou zo van jou
misschien is het niet waar
zwaait opeens die deur weer open
en – natuurlijk – sta jij daar…
Want ik hou zo van jou
afscheid nam ik niet
en het einde blijft nu open
zoals jij het achterliet
Ik droom je terug bij mij
ik hou je zo goed vast
heb ik je vaak genoeg gezegd dat
er niet één zo bij mij past
En ze zeggen dat het went
maar niemand zegt wanneer
dus ik leef met de dag
en jij sterft telkens weer
God ik hou zo van jou
misschien is het niet waar
zwaait opeens die deur weer open
en natuurlijk sta jij daar
Want ik hou zo van jou
afscheid nam ik niet
en het einde blijft nu open
zoals jij het achterliet
Want ik hou zo van jou…
1986
Wie onderweg is om mooie dingen aan te raken, moet geen tijd verdoen aan de lelijke zaken. Maar een enkele keer…
Belinda Meuldijk bundelde ter gelegenheid van haar veertigjarig jubileum als tekstschrijver haar liedjes voor Rob de Nijs en anderen. Bijzonder slecht – in eigen beheer en goedkoop – uitgegeven. Lelijk lettertype, veel te veel tekst op een pagina, slecht gelijmd etc.
Maar dat is vorm. Wat de inhoud betreft had enige redactionele begeleiding kunnen voorkomen dat er onzin staat. Eén citaat uit de inleiding:
Nederlands is een moeilijke taal om mooie liedjes mee te maken. Er zit zout en zand tussen de letters. Het is een goeie taal om elkaar iets in toe te schreeuwen tegen de wind in, over het water of over het omgeploegde platteland. Maar om er iets gevoeligs mee te zeggen? Of ermee te zingen? Alsof je tegen een huisschilder zegt: maak nou eens een Rembrandt met die latex kwast! De grondstof en het gereedschap zijn er niet voor gemaakt. Het Engels wèl: daarin klinkt alles mooi, al bestaan veel hits uit een aaneenschakeling van clichés. Of het Italiaans, waarin zelfs een pastarecept gepassioneerd klinkt. En het Duits, jawohl: zodra ze opera zingen komt er een met erotiek gevulde onderbuik tevoorschijn waar wij Hollanders bepaald ongemakkelijk van worden. Het Portugees heeft een zachte weemoedige keelklank, een volk dat zijn geliefdes over zee zag wegvaren, met een fado en een snik. De Spanjaarden hebben de harde hete zon in hun woorden. En de Fransen hóeven niet eens te zingen, want als ze hun woorden ritmisch lispelen, is het al een chanson.
De Nederlander die probeert een liedtekst te schrijven, verliest zich meestal al snel in een soort boekentaal die hij in het echte leven nooit zou gebruiken. Opeens kijkt hij niet naar de maan, nee, hij ‘ontwaart’ hem. Vervolgens moet het rijmen, en Nederlandse rijmwoorden zijn heel geschikt voor Sinterklaas, maar op de overige dagen van het jaar heb je er niets aan.
En zo leutert ze maar door. Willem Wilmink draait zich om in zijn graf.
Open einde nam ik op in mijn bloemlezing We gaan gelukkig dood, met 75 liedjes over de dood, ter troost en verstrooiing. Pas door Meuldijks persoonlijke notities bij de liedteksten in haar boek Het Rose Hotel (1988) maakte zij duidelijk dat zij in dit lied niet de dood van een levenspartner beschrijft, maar van haar trouwe hond Jules, die logeerde bij haar moeder, ontsnapte en werd doodgereden. Die wetenschap – geen mens, maar een huisdier – geeft sindsdien een heel andere, maar natuurlijk niet minder treffende beleving van de regel zwaait opeens die deur weer open en natuurlijk sta jij daar.
