zaterdag 26 december 2020
Een wereld zonder mensen
We leven vertraagd,
in een herinnering,
in een stilte die de ruimte vult,
in overgave,
in een wereld die ook doorgaat zonder wereld,
in een eenzaamheid waarbij het niet meer gaat om
alleen zijn, maar om de druk op de uitgeputte hemel
te doen verzachten.
Ruimte is iets tijd geven om te kunnen herstellen,
is een windvlaag van absentie, zwevend op de golven
van een fluisterende stad.
Als we maar lang genoeg stil zijn zullen we vanzelf
naakt worden, gaan bestaan voor iets anders
zoals alle ruimtes die niet geleefd,
niet bekeken worden
nu bestaan voor iets anders.
Het allermoeilijkste lijkt mij
iets nieuws durven te betekenen,
dat er meerdere betekenissen
van jou zijn bestaan,
omdat we anders leren kijken
omdat we leven in een zonsondergang van gekooide observaties
in een woonkamer die heel langzaam verandert
in een museum.
We leven in een pauzestand,
zodat we even op adem kunnen komen.
Misschien is dat wel het mooiste.
2020
Gershwin Bonevacia (lees ook hier en, in een ruimere bijdrage, hier) is stadsdichter van Amsterdam. Hij is pas 26 jaar, maar inmiddels een begrip in de stad. Zijn missie: poëzie zichtbaar maken op plekken waar je het niet verwacht. Maar ook: jongeren activeren ook poëzie te gaan schrijven. Hoewel zowel de gemeente als de Kunstraad alleen maar lovende woorden hebben voor al zijn activiteiten, draaien zij het besluit uit 2017 niet terug om vanaf 2018 de jaarlijkse bijdrage voor het stadsdichterschap in te trekken.
In 2018 is K. Schippers nog stadsdichter en hij maakt zijn tweejaarlijkse termijn onbezoldigd af. Dat de benoeming van Bonevacia toch bezoldigd aanvangt, is te danken aan de financiële bijdrage – twintigduizend euro groot – van Het Parool, De Kleine Komedie en SLAA (Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam). Zij betalen de stadsdichter uit eigen middelen. Maar twee jaar later, 1 januari a.s., verloopt Bonevacia’s termijn. En dan?
Jeroen de Kan (SLAA), Ronald Ockhuysen (Het Parool) en Vivienne Ypma (De Kleine Komedie) doen vandaag (24 december) in Het Parool een oproep. Niet eens aan de gemeente Amsterdam trouwens, want dat vertrouwen is al weg. Het slot van hun brief:
In vrijwel alle Nederlandse steden waarin een stadsdichter actief is, levert de gemeente een financiële bijdrage ter ondersteuning van de functie. De hoofdstad vormt daarop een curieuze uitzondering.
Wij begrijpen dat het in deze crisistijd, waarin grote cultuurhuizen dreigen om te vallen als gevolg van de coronapandemie, lastig is om geld te vragen voor de stadsdichter. Maar als we niks doen, sterft het fenomeen uit en is Amsterdam straks de enige stad zonder stadsdichter.
Wij weten zeker dat niemand dat wil. De stadsdichter kost maar 20.000 euro per jaar. Als de gemeente niet kan of niet wil bijdragen, dan is het misschien aan ons, Amsterdammers, de stadsdichter te redden. Wij doen bij dezen dan ook een beroep op alle Amsterdamse bedrijven en instellingen die de poëzie een warm hart toedragen ons te helpen. Meld u als aandeelhouder. U krijgt er onze stad in poëzie voor terug.
