maandag 23 november 2020
[Vertaling: Peter Nijmeijer]
Twee immense handen
Vertroetelden je als baby.
Later plaatsten diezelfde handen
Je bedaard in de kruipruimte
En voerden je de pillen,
Gehandschoend opdat je ze niet zou herkennen.
Toen je wakker werd in het ziekenhuis
Kreeg je hulp om de vingerafdrukken
Te herkennen binnen wat je gedaan had.
Je kon het niet geloven. Het kostte je moeite
Het te geloven.
Later, binnen je gedichten
Die ze droegen als handschoenen, lieten dezelfde handen
Grote vingerafdrukken achter. Hetzelfde
Binnen he laatste-stelling-brieven
Die ze ook als handschoenen droegen.
Binnen die woorden waarmee je mij raakte
Die zoveel sneller bewogen dan je mond
En die nog steeds in mijn oren galmen.
Soms denk ik
Dat jijzelf uiteindelijk twee handschoenen was
Die door die twee handen werden gedragen.
Soms denk ik zelfs dat ook ik
Werd opgepakt, een verdoving van handschoenen
Gedragen door diezelfde handen,
Die deden wat ze moesten doen, omdat
De vingerafdrukken binnen wat ik deed
En binnen je gedichten en je brieven
En binnen wat jij deed
Dezelfde zijn.
De vingerafdrukken
Binnen lege handschoenen, deze, hier,
Waaruit de handen zijn verdwenen.
1998
Gedicht over Sylvia Plath van Ted Hughes. Afkomstig uit Verjaardagsbrieven (1998).
Van het achterplat:
Een van de geruchtmakendste liefdesafaires in de Engelstalige literatuur van deze eeuw is die van de Engelse dichter Ted Hughes en de Amerikaanse dichteres Sylvia Plath. Kort na het einde van hun verhouding in 1963 pleegde Sylvia Plath zelfmoord - en sindsdien legde een niet-aflatende stroom geruchten en beschuldigende de verantwoordelijkheid van Plath's dood bij Hughes. Hij bleek vijfendertig jaar lang zwijgen over zijn relatie met haar, tot hij in februari 1998 volkomen onverwacht de stilte verbrak op de manier die hem het meest eigen is: poëzie is voor Hughes' doen verrassend eenvoudig, direct, helder, en toch buitengewoon lyrisch. Zelden is een dichtbundel in zo korte tijd wereldwijd in zoveel kranten en tijdschrijften besproken - en zelden was de lof zo unaniem.
Ted Hughes verwijst in de eerste strofe naar eerdere zelfmoordpogingen van Sylvia Plath – al vanaf haar twintigste.
Voor verdere toelichting: lees hier.
Over dramatiek gesproken: zes jaar na de zelfmoord van Sylvia Plath, in 1969 dus, pleegt Hughes’ vriendin Assia Wevill op dezelfde wijze als Plath zelfmoord. Eerst heeft zij hun vierjarige dochtertje gedood.
