donderdag 01 oktober 2020
Toen hij zei: ‘Schat, ik moet nu even met je praten’
nee, toen-ie binnenkwam, toen wist ze 't al: 't is mis
Toen hij maar steeds naar buiten keek
En elke keer haar blik ontweek
wist ze opeens: o god, hij wil me gaan verlaten
Hij was heel rustig en beheerst, dat kon ze horen
Zonder gestotter en terdege voorbereid
En zij dacht: lul, ik hou van jou
En nou, mijn god, hoe moet dat nou?
Maar ze wist best dat ze hem lang al was verloren
Hij zei: ‘'t Is beter zo, we kunnen vrienden blijven
Als we weer vrij zijn, knelt de band ook niet meer zo
En na een poos ben ik misschien
dan wel weer blij om je te zien'
maar zij dacht enkel: god, ik haat gescheiden wijven
Zijn stem ging verder, maar ze hoorde enkel klanken
Zoiets als ‘sleur’, ‘identiteit’ en ‘rolpatroon’
Ze zag hem staan terwijl-ie sprak
z'n handen losjes in z'n zak
welsprekend bezig om haar keurig af te danken
En toen ie eindelijk gestopt was met betogen
keek ze hem aan en zei vrij toonloos: ‘Geen probleem
Ik had toch ook niet meer zo’n zin’
Ze hield haar tranen dapper in
want tegen hem had zij daarvoor nog nooit gelogen
1979
Als het over het thema van de laatste dagen gaat – de liefdesbreuk en het verdriet om het verliezen van elkaar –, komt vaak dit lied even in mijn hoofd voorbij. Al eerder opgenomen in deze rubriek? Nog nooit iets van Robert Long (pseudoniem van Bob Leverman, 1943-2006), zie ik nu. Daarom de keuze van vandaag.
In deze opname zie je Erik Vlasblom aan de vleugel. Werkte ook samen met onder anderen Toon Hermans en Seth Gaaikema. En hij was als pianist-arrangeur betrokken bij de hommagevoorstellingen van mijn Koningstheater aan Jan Boerstoel, Hans Dorrestijn, Ed Leeflang, Bram Vermeulen, Ivo de Wijs, Willem Wilmink en vele anderen. Ook de muzikale kerstvoorstelling die ik nu produceer voor Theater aan de Parade (zie hier) maak ik natuurlijk met hem.
Wordt vervolgd.
