maandag 07 september 2020
Hij gaf haar een duw. Ze viel niet. Ze bleef staan. Even
leek het alsof het niet zo was, de por in haar rug. Een
vergissing, ze zag de schrik in de ogen van hun vrienden.
Ze zag de blik bij hem herstellen. Als ze dit serieus nam
waren er gevolgen, gevolgen voor de rest van haar leven.
Laat je een compleet voorgenomen leven niet doorgaan
om een duw? Om een blik? Om een moment? Ze bevroor
in het moment. Ze wilde verder, ze had gekozen.
Het was een gemene duw zeiden de vrienden. Sorry, zei hij.
En dat was het. Ze weet niet meer of ze naar huis ging.
Alleen die straathoek in het voorjaar,, onder de straatlantaarns
op een moment in de nacht dat je kiest
voor meer of toch maar beter naar huis.
2020
Vervolg van gisteren.
De bundel begon met een brief aan Lieve Imke, eind september. De tweede en derde afdeling eindigen met brieven aan Lieve Imke in respectievelijk oktober en november. De laatste afdeling met een brief uit augustus. We gaan terug in de tijd, dacht ik even. Maar nee, het is de zomer daarna. Maar deze vijfde afdeling omvat wel de hele periode, te beginnen met toen het definitief misging.
Tweede bundel: Zover (2013)
Hij gaf haar een duw is het begin van het einde. Letterlijk in deze bundel en figuurlijk binnen de verhaallijn.
Geduld
Ik dacht: er komt een moment, dan weet ik het
dan weet ik het zeker, ik red mezelf, ik stop
ik breek af wat we ooit opgebouwd hebben, ik veeg
de ruzies het huis uit en dan, dan. Het was het deel
van glas, glazen die bewust uit mijn hand vielen
splinters kaatsten door de kamer, ik wilde verder, zijn
afscheid ondertekend, het huis op mijn naam
de muren opnieuw geverfd, niet langs loketten.
Ik wilde iets kleiner dan dit, een nacht waarin
ik me alleen afvroeg wat ik tegen de krantenjongen
zou zeggen als ik gelijk thuiskwam met de krant
van die ochtend.
Wordt vervolgd.
