donderdag 03 september 2020
Aan de vooravond van nooit vertrekken
Aan de vooravond van nooit vertrekken
Hoeft men tenminste geen koffers te pakken
Noch plannen op papier te zetten,
Met onbedoelde begeleiding van wat men vergeet,
Voor het vertrek, vrijblijvend nog, de dag daarop.
Men hoeft niets, niets te doen
Aan de vooravond van nooit vertrekken.
Welk een rust niets meer te hebben om van uit te rusten!
Grote gemoedsrust, de gemoedsrust zelfs geen schouderophaal op te brengen
Voor dit alles, alles al gedacht te hebben,
Is het, welbewust te zijn beland bij niets.
Grote vreugde als geen vreugde meer van node is:
Een omgekeerde buitenkans.
Hoe vele malen lang reeds leef ik
Het vegatieve leven van het denken!
Alle dagen,sine linea,
Rust in ruste, rust...
Grote gemoedsrust...
Welk een vrede, na zo vele reizen, geestelijke en lichamelijke!
Hoe heerlijk kijken is het naar de koffers, starend als naar niets!
Sluimer, mijn ziel, sluimer!
Grijp je kans en sluimer!
Sluimer!
Kort is de tijd die je gegund is! Sluimer!
Het is de vooravond van nooit vertrekken!
1934
Nog een gedicht waar ik bij toeval op stuitte.
Vier Portugese dichters uit de vorige eeuw:
Alberto Caerio. Hij komt van het platteland en is maker van heldere vrije verzen;
Ricardo Reis. Hij is een leerling van Caerio en opgevoed door Jezuïeten. Door zijn klassieke invloeden schrijft hij streng metrisch werk;
Alvara de Campos. Hij componeert langregelige gedichten. Maar na die energieke woordenvloed sluipt altijd twijfel binnen;
Fernando Pessoa. Hij is auteur van sterk symbolische, mystiek getinte poëzie.
Caerio, Reus en De Campos recenseerden elkaars werk en alle drie dat van Fernando Pessoa (1888-1935), met wie zij eensgezind grondig botsten en met wie zij veelvuldig in polemiek gingen. Maar... Pessoa was niet alleen zichzelf, maar ook de andere drie en zo had hij nog twintig heteroniemen! Een heteroniem is een pseudoniem waarbij een auteur een fictieve schrijverspersoonlijkheid creëert, in dit geval dus als afsplitsing van zichzelf.
Als gezegd stuitte ik bij toeval op dit gedicht in vertaling van August Willemsen. Ik dook in een archief en vond daar een overlijdensbericht met dat gedicht. Dat is alweer tien jaar geleden. Kort is de tijd die je gegund is. Dat heb je toen treffend gekozen, vriend.
Ik schreef eerder over Pessoa. Lees hier.
