maandag 13 juli 2020
Goedenavond deze laatste avond, ik spreek
tot u namens de werkgroep gedupeerde dichters.
de vereniging rouwende schrijvers en wens u
kinderen toe die niet de eindstreep halen
voor u zelf de drempel over bent, dit jaar.
Borelingen, kleuters, bijna groot, in volle bloei
– het verlies is leesbaar of verborgen. Kohlmeier,
Grossman, Riley en Thomése, de ledenlijst is langer
dan u misschien dacht. Zelfs Gardam! Drabble! Wij
schrijven door, u hoeft het niet te lezen,
die sombere kost uit onze keukens, met woede
bereid, te heet, te koud. U mag uw bitter bordje
laten staan, het is niet erg. Maar deze laatste avond
van het jaar wil ik u groeten en vertellen dat wij nog
bestaan, onmachtig weliswaar om zo’n heel jaar
te overzien, krom onder onze last, maar vlijtig
schrijvend aan de zinnen die wij schrijven moeten.
Wij kneden het gemis totdat het op de bladzij past.
2020
Vervolg van gisteren.
De Oostenrijkse schrijver Michael Köhlmeier (met een umlaut overigens, fv) verloor zijn dochter Paula bij een ongeval in 2003. Zij was pas 21 jaar. Idylle met verdrinkende hond is zijn gedenkteken voor zijn gezin en bovenal voor haar.
De Israëlische schrijver David Grossman werkte in 2006 aan een roman over een vrouw die bang was haar zoon te verliezen in de oorlog, toen zijn zoon omkwam tijdens aanvallen op Libanon. Het duurde tot 2010 tot hij zijn roman kon voltooien: Een vrouw op de vlucht voor een bericht.
P.F. Thomése schreef in 2003 Schaduwkind. Daarin verwoordt hij zijn gevoelens en gedachten na de plotselinge dood van zijn pasgeboren dochter Isa.
Beeld: Bianca Sistermans
Anna Enquist behoort met hen tot de vereniging rouwende schrijvers. Zij kneden het gemis totdat het op de bladzij past. Bericht aan de lezer: u hoeft het niet te lezen, maar het zijn de zinnen die wij schrijven moeten.
Wordt vervolgd.
