Week 17 - 32. Vrouwkje Tuinman: Quarantaine

Mijn schoonmoeder heeft kleren nodig, gisteren
om precies te zijn. En of ik die kan halen? Het is een beetje lastig,
zegt het verpleeghuis, want hun deur is dicht.
De mijne ook, zeg ik. We zitten allemaal binnen.
Schoonmoeder voelt zich prima, trouwens, stukken beter dan ik.
Dat is een hele geruststelling, maar toch, die kleren.
Immers, ook zonder virus laat ze alles lopen en de was,
het is in deze tijd maar afwachten. Gelukkig is er het
internet, dat binnen vierentwintig uur bezorgt op elk adres in Nederland.
Ik pas de broeken digitaal. Ik vul een lengte in, een gewicht
ze willen weten of ik peervormig ben. Ja, denk ik, maar
zoiets zeg je toch niet zomaar over je schoonmoeder?
Heb ik wellicht een bochel? Onzichtbare handen
verpakken de boel in plastic, versturen naar
een gedesinfecteerd adres. Niet het mijne. Een bezorger
zal op de rand van de stoep staan, het pakket naar binnen werpen,
alwaar weer nieuws handen het naar mijn schoonmoeder brengen.
Ze reiken tot in de hal. Daar staat een tafel waarop
de boodschap – vermeld de afdeling! – kan worden gelegd.
Er luidt een bel, de buitenwereld gaat weer dicht.

2020





Ook het nieuwste nummer van Hollands Maandblad – 2020 – 4 – is al met het Coronavirus besmet.
Vrouwkje Tuinman won onlangs de Grote Poezieprijs, die ik haar hier al toewenste.