dinsdag 21 april 2020
[Beluister het lied hier.]
Praat ik teveel?
Zeg je het eerlijk, als ik teveel praat?
M’n leven stond stil
Al het eenzaam geploeter
Leidde tot niets
Ik dacht: het wordt kiezen, als dit nog lang duurt,
Tussen bang en verbitterd of bang en verzuurd
Toen, die nacht in april
Reed een gast op een scooter
Me zo van m’n fiets
Bloedend bij hem achterop naar de huisartsenpost
Bleef ik vloeken: ‘M’n e-bike! Weet je wel wat die kost?!’
Een dag later stond hij voor m’n deur
Met fruit in een mand
‘Wil je meer vitaminen,’ zei hij,
‘Dan weet ik vlakbij
Een fijn restaurant’
Hij wou m’n hechtingen zien, maar
Keek meer naar m’n gulp
Ik vroeg: ‘Is dit geilheid
Of slachtofferhulp?’
‘k Vond ‘m leuk, al meteen
Maar wat moest ik na zo lang alleen
Hij zei: ‘Durf het
Gewoon opnieuw
Iedere dag opnieuw’
Nooit gedacht dat ik dat kon
Maar ik begon
Gewoon opnieuw
Na een maand af en aan
Ging ie een eettafel kopen
En trok bij me in
‘k Hield een litteken van ons verkeers-rendez-vous
Maar dat noemde hij trots onze liefdes-tattoo
In m’n luchtdicht bestaan
Deed hij de ramen weer open
En gaf alles zin
Wilde ik een gesprek over doodsangst, zei hij:
‘Da’s goed, maar dan wel met champagne erbij’
Ik heb m’n rijbewijs door hem gehaald
Tuinierde zelfs weer
Hij wou trouwen en ik zei: ‘Oké
Krankzinnig idee
Maar zeg maar wanneer’
M’n hart snapte amper
Wat het overkwam
Het was klaar met de wereld
En met Amsterdam
Maar hij sleurde me mee
En ik zag de stad, elke boom,
Elke steen, elke bloem, alle mensen
Gewoon opnieuw
Iedere dag opnieuw
Nooit gedacht dat dat kon
En nooit gedacht dat iets doen met meer bluf minder zwaar is
Nooit gedacht: dit gaat ooit stuk
Omdat het cliché dat clichés altijd waar zijn echt waar is
Dus ook het cliché van geluk
En het cliché van een arts die heel rustig iets meedeelt
De foto’s, prognoses, de korte termijn
Nooit gedacht dat iets zo banaals hem ooit zou breken
En dat ik er voor hem kon zijn
Dat we die twee jaar voor
Ik hem verloor
Meer leefden dan ik
Heel m’n leven daarvoor
Hij ging snel achteruit
Maar bleef vechten, tot ik zei:
'Lief, je mag gaan'
Stil zat ik daarna dagen aan tafel en toen
Vroeg ik aan een leeg huis: 'Wat gaan we nu doen?
Gewoon opnieuw?
Iedere dag'
Iedere dag
Nooit gedacht dat ik dat kon
Maar ik begon
Praat ik teveel
Zeg je het eerlijk, als ik teveel praat?
En nu zit ik hier met jou
Ik ken je net een paar weken
En ben in de war
Geen idee hoe je dat al de eerste keer deed
Maar je maakt dat ik domweg mezelf vergeet
Het kon niet, het mocht niet van mij
Eerst niets mee gedaan
Maar als de liefde zelf weet: dit is waar
Dan trekt ze zich daar
Vrij weinig van aan
Ik laat het wonder maar toe
Dat ik jou heb ontmoet
En m’n litteken jeukt niet
Dus hij vindt het goed
Hij zei laatst nog dat ik te lang rouw
Dat ie ziet hoeveel ik van je hou
Hij zei:
‘Durf het
Gewoon opnieuw
Iedere dag opnieuw’
Ik denk dat ik het kan
Dus wat dacht je ervan?
Gewoon opnieuw
2019
Ik had een niet eens genomineerd lied de Annie M.G. Schmidt-prijs – € 3.500 en een lelijk borstbeeld van de naamgeefster (ontworpen door Frank Rosen) – toegewenst (lees hier). Maar dit lied van Jurrian van Dongen (lees ook hier en hier en hier en hier) is toch ook wel erg mooi. Hij moet de prijs delen met Peter van de Witte (muziek) en Alex Klaasen, die het zingt in zijn huidige theaterprogramma, getiteld Showponies 2. Het geldbedrag moeten ze met z'n drieën delen, terwijl ze wel alle drie dat beeldje krijgen. Kan dat niet andersom?
De jury, onder leiding van Jacques Klöters: De Annie MG Schmidtprijs gaat dit jaar naar een lied waarvan de tekst iets van hoop biedt. Muzikaal op hoog peil, een fraaie doorgecomponeerde melodie; de uitvoerende is sowieso de beste zanger van allemaal.
