dinsdag 14 april 2020
Nostradamus heeft mijn puberteit verneukt.
Of was het misschien de schuld van Orson Welles
die de documentaire insprak over
de profetieën van Nostradamus
waarin hij zeer onaangedaan rokend
in een kantoor verscheen
terwijl hij de ene na de andere ramp aankondigde.
De man die morgen zag
is de letterlijke vertaling van de documentaire.
Ik zag die voor het eerst om acht uur
en na afloop berekende ik
dat ik rond het jaar tweeduizend
– wanneer volgens de voorspellingen
de wereld zou vergaan –
nauwelijks twintig zou zijn.
Natuurlijk, de tijd verstreek en ik merkte
dat alles een farce was
en dat de voorspellingen enkel
propaganda waren
vooral die ene over hoe de wereld
in het jaar tweeduizend zou eindigen
al moet ik toegeven dat het Y2K-gebeuren
mij deed beven en ik herinner me
dat ik het nieuwe jaar niet vierde tot ik zeker wist
dat geen enkele mogendheid haar projectielen zou lanceren.
En geen enkel land in de Caraïben
komt voor in de voorspellingen van Nostradamus,
al heb ik nooit werkelijk gedurfd
de boeken te lezen of meer te onderzoeken
dan wat Orson Welles in de documentaire liet zien
die, overigens,
op elke Goede Vrijdag
op de Dominicaanse televisie getoond werd.
Nostradamus heeft niet enkel mij verneukt
maar ook mijn generatie.
En het bewijs vindt men in de proliferatie
van gokgelegenheden.
Laatst zag ik in het nieuws
een karavaan van voertuigen
onderweg naar La loma del Chivo
die volgens een dikke
en net als Orson Welles charmante pastoor
het laatste bastion van de planeet zal zijn
als de apocalys aanbreekt.
Het item duurde vele minuten
alsof er een mogelijkheid was
dat de apocalyps zou aanbreken
en men die live zou kunnen uitzenden
maar ik had geen geduld meer
en zapte weg.
2020
#VIRALEN is een nieuw literair tijdschrift. Veertig pagina’s dik en te downloaden in virusvrije PDF-vorm. Het uitgangspunt:
Niet alleen lezers, maar ook schrijvers zitten de komende tijd thuis. #VIRALEN hoopt de twee samen te brengen in tijden van isolatie: door een bijzonder podium te bieden voor auteurs en een collectieve leeservaring voor ons allemaal.
Elke editie biedt een aantal unieke literaire stukken: vers van de pers en speciaal geschreven voor dit journaal, aangevuld met een selectie parels van niet uitgebracht of onbekend werk van topauteurs. De stukken variëren in onderwerp en vorm: poëzie, columns, verhalen, voorpublicaties of vingeroefeningen (die overigens niet per se over virologie zullen gaan). We geven de auteurs de vrijheid en willen onze lezers graag verrassen.
Het gaat niet goed met een literaire tijdschrift, maar schrijvers, uitgeverijen en boekhandels proberen van alles uit in deze tijden van nood en ik houd meer van geschreven dan de verbeelde of gesproken uitingen, dus dit is een welkome aanvulling.
In de eerste aflevering: twee (in 2016) bibliofiel verschenen verhalen van Ilja Leonard Pfeijffer – hij is een van de initiatiefnemers van #VIRALEN –, een gedicht van Charlotte Van den Broeck, een dagboek over de lockdowndag van de Gentse boekhandel Het Paard van Troje, een lang verhaal van Roderik Six en… bovenstaand gedicht van Radna Fabias.
Haar gedicht is een vertaling van een gedicht van de Dominicaanse auteur Frank Báez. Zijn Het einde der tijden heeft mijn wijk bereikt (2016) vertelt over de onheilsprofeet Nostradamus en hoe die de Caribische eilanden altijd links liet liggen. Zéér ironisch in 2016, toen Báez het schreef, maar, zo bedacht Fabias, sinds maart zeer realistisch.
Het eerste nummer van #VIRALEN is hier, voor slechts € 3,33. te downloaden. Doen!
