vrijdag 29 november 2019
Kijk en luister hier.
Hoe velen van ons
regelmatig onze handen
laten glijden
over de huid van onze borsten.
Vanuit de oksels,
net boven ribben,
richting het hart.
Op zoek naar iets wat we nooit hopen te vinden.
Hoe onze adem plotseling stokt,
de wereld even stopt
omdat we even denken dat…
En dan de twijfel, hoort dit?
Kan dit kwaad?
We ademen uit en proberen
niet meteen in paniek te raken.
Maar we kennen de verhalen van
de buurvrouw,
de vriendinnen,
de moeders,
zussen.
Hoe velen van ons
met bonzend hart in wachtkamers zitten.
Verlamd in stoelen in spreekkamers.
Niet meer in staat om een woord te zeggen, te bewegen,
wetende dat we plaats moeten maken voor de volgende.
Hoe we onze vingers kruisen,
bidden, hopen
dat we de goede dokter treffen,
dat we de juiste diagnose krijgen.
Dat we niet slechts een
dossiernummer worden
maar worden gezien voor wie we zijn:
Tamara, Mariet, Anouk, Juanita, Zorah,
Guusje, Jeritza Maria, Anna, Fadime, Lisa, Sonya…
Hoe velen van ons hopen
dat als het zover is,
we op tijd zijn,
op tijd geholpen worden.
Dat we de wachtlijsten
overleven.
Hoe velen van ons
onze borsten toevertrouwen
aan vreemde handen
en glasplaten.
Hoe we halverwege willen opstaan,
uit onderzoeken en operatietafels
en onze borsten weer van ons willen maken.
Ze alleen nog maar leven laten geven,
niet meer nemen.
En sommigen van ons proberen het te verbergen
omdat we hopen dat als je er niet over praat,
het niet bestaat,
omdat schaamte,
omdat ongemak.
Hoe we hopen dat
de moedige strijd die we leveren
om te overleven
gezien wordt.
Dat onze moeders, vriendinnen, zussen
gezien worden en met open armen
en harten worden omringd
en ontvangen
wanneer ze terugkeren
van de oorlog onder hun huid.
Hoe velen van ons
moeten leven met de leegtes
achtergelaten
door onze geliefde vrouwen
die nooit terugkeerden.
2019
Vervolg van hier.
