Week 13 - 95. Fadma el Ouariachi: Mijn gedicht

[Vervolg van gisteren.]


Dit is mijn koudvuur
dat door mij op paden wordt geschreven
niet weg is te krijgen, geen macht die
het kan blussen

ik zal het uitstrooien over velden
het zal geplant worden door zaaiers
uit het bereik van adelaars
en de raven

Zij is de morgen
die door de kinderen wordt verwacht
als een maan die het feest aankondigt
waardoor ze allemaal opgetogen en opgewonden raken
waar ze tikkertje kunnen spelen in al die velden
en rond hun huizen, en verstoppertje ook, en
wie haar vindt mag haar houden,

als een droom met geen pen te beschrijven
van alle nachten die nog zullen komen, zal
ik haar optekenen, dit bloed stromend uit mijn hart,
ze zal op handen worden gedragen door meisjes
die hennaversieringen op hun handpalmen hebben gemaakt,
als helend water is het, sproei er maar mee,
opdat het wonden kan helen,
overal,
dit gedicht

1993


Geen vertaling van Roel Otten, maar uit het Tarifit vertaald door Ahmed en Asis Aynan en Abdelkader Benali.
 

Ode aan de poëzie, aan de kracht van het woord als hoop voor de toekomst en als wapen tegen onderdrukking en censuur. Het is niet weg te krijgen. Verspreid het. Er zullen nog nachten komen, maar… als helend water is het, sproei er maar mee, opdat het wonden kan helen, overal, dit gedicht.