vrijdag 22 maart 2019
Hij vreesde slechts verval, ontluistering.
Hij wilde in het ziekenhuis niet blijven
tussen de bange, uitgeteerde lijven
en weigerde elke behandeling.
Niet therapietrouw heet dat, dus hij ging
gewoon naar huis – men moest niet overdrijven –
een borrel drinken of misschien iets schrijven,
totdat hem ’s nachts een longbloeding beving.
Ik belde op. Zijn stem klonk vreemd en zacht.
Het bleek dat het zijn broer was aan de lijn.
Arend was overleden in de nacht.
Ik haastte me erheen. Men had heel snel
de wereld omgeverfd. De zonneschijn
beet honend naar me, hatelijk en schel.
2011
Vervolg van gisteren. Opnieuw uit De ziel is een pannenkoek. Een autobiografie in gedichten over haar ouders, jeugdjaren, puberteit, verliefdheden, trouwen, scheiden, daten, ouderdom en nog veel meer. Natuurlijk ook over ziekte en over de dood, zoals die van haar grote liefde, Arend. Niet haar man, maar… Mijn ridder had zich flink op mij verkeken, want ik bleef ondanks hem van Arend houden…
Toen Arend stierf was ik niet triest, maar woest,
vol wrok op wie ik maar schuld aan kon praten.
Op Arend zelf die mij plots had verlaten.
Ik belde zelfs zijn huisarts op. Die moest
alerter zijn geweest op Arends hoest.
Had hij als arts zoiets niet in de gaten?
Nu denk ik: ik was gek, in alle staten.
De arts deed stekelig, was not amused.
Nog op de uitvaart gistte ik van woede.
Collega’s schoten vol toen ze me zagen.
Ik liet geen traan maar alles schrijnde, bloedde.
In stoet achter de kist. Ik was te laf:
ik had de kist mee willen helpen dragen,
als sati mee afdalen in het graf.
[Sati betekent deugdzame weduwe. Weduweverbranding was een praktijk in India en Indonesië waarbij een weduwe samen met het lichaam van haar overleden echtgenoot werd verbrand. Rond 1830 werd deze praktijk verboden.]
