zondag 24 februari 2019
[Beluister hier.]
Beste mensen,
U denkt waarschijnlijk dat ik vanmiddag de kerstpakketten zal gaan uitdelen, maar dan heeft u fout gedacht.Nee, ik moet u helaas meedelen dat ik vanaf morgen geen directeur meer zal zijn van dit bedrijf.
Ik heb dit besluit geheel uit vrije wil genomen, zij het dat ik moet toegeven dat de schuldeisers knap lastig begonnen te worden.
Voor u verandert er betrekkelijk weinig. Het enige wat u moet doen, dat is een ander baantje zoeken. Dat is het probleem niet. Maar wat moet er met mij, zult u zich afvragen. Ik weet niet…
Ik denk dat ik er een tijdje tussenuit ga. Wat nieuwe ervaringen opdoen, wat pionieren. Ik denk hierbij aan Brazilië. Ik heb er nu een huisje gekocht en mijn vrouw is er nu heen, met de spulletjes en zo.
Ik heb dit bedrijf altijd gezien als één grote familie, waarin werd gewerkt op basis van een gezond, wederzijds vertrouwen tussen directie en arbeiders. Niet voor niks heeft de vakbond hier nooit één poot aan de grond gekregen. En niet voor niks zijn wij tot op de dag van vandaag het enige bedrijf hier in Nederland dat zich niet heeft gehouden aan het minimum-jeugdloon. En dat is iets waar met name de jongeren onder ons trots op kunnen zijn.
Ik ga hier geen pleidooi staan houden voor het vrije ondernemerschap. Natuurlijk, ook ons bedrijf heeft zwarte dagen gekend. Ik denk hierbij aan de slechte beveiliging van de machines, wat een van onze arbeiders nog eens zijn rechterarm heeft gekost.Maar dan moet ik u dit zeggen: zijn offer is niet voor niks geweest. Want de arbeiders kijken tegenwoordig een stuk beter uit!
Het feit dat tachtig procent van u in een van onze bedrijfswoningen woont, heeft er voor gezorgd dat, dankzij de woningnood na de oorlog, de band tussen directie en arbeiders steviger is aangetrokken.U weet: onze familie heeft het altijd zeer op prijs gesteld om te midden van zijn arbeiders te wonen, zij het dat wij aan de bosrand wonen en u aan de kanaalzijde. Maar dat had evengoed andersom kunnen zijn – als de bosrand aan de andere kant zou hebben gelegen.Maar dat spreekt vanzelf.
Het is jammer dat in deze situatie nu verandering gaat komen. Velen van u hebben nog gewerkt onder mijn vader en een enkele onder mijn grootvader. En met name voor hen moet mijn vertrek zwaar vallen. Zij hebben dit bedrijf zien uitgroeien van niets tot een heel concern. En in de twee jaar dat ik hier de leiding heb, weer van een heel concern…
Maar dàt is het risico dat je als ondernemer loopt! En ik ben bereid om daarvoor de volle verantwoordelijkheid op me te nemen.
En denkt u daar niet te licht over. Want u, als arbeider, heeft altijd uw arbeid bij u. Maar ik als ondernemer ben immer genoodzaakt om mijn kapitaal na te reizen.
Ik wens u een zalig kerstfeest en een oprecht goed begin. Dank u wel.
1978
De theaterboeken leefden nog in verhuisdozen, maar ik dacht toch vaak: de pas overleden Flip Broekman (lees hier) schreef toch niet alleen dit lied voor Adèle Bloemendaal, maar ook teksten voor Cabaret Don Quishocking?
Vandaag stapten de boeken in hun dozen aan de hand waarvan ik dat kon checken. En, ja natuurlijk: deze ‘toespraak’ door Fred Florusse, afkomstig uit het programma Trappen op. Voor één keer proza in plaats van poëzie.
